CD-RECENSIE

Helge Lien Trio - Natsukashii
bezetting: Helge Lien, piano; Frode Berg, contrabas; Knuf Aalefjær, drums
opgenomen: 24, 25, 26 september 2010
release: 2011
label: Ozella Music / Codaex
tracks: 10
tijd: 52:17
websites: www.helgelien.com- www.ozellamusic.com
myspace: www.myspace.com/helgelientrio
door: Jan Jasper Tamboer


Na het drama in Noorwegen eind juli van dit jaar komt er ook goed nieuws uit dit Scandinavische land. Het nieuw uitgebrachte album 'Natsukashii' van het Helge Lien Trio komt niet uit de koker van een gestoorde geest, maar is een voortbrengsel van hogere kunst, een staaltje van menselijk kunnen dat het leven verrijkt. De mogelijkheden van het pianotrio als instituut binnen de jazz zijn nog lang niet uitgeput.

Dat blijkt al bij opening en titelnummer 'Natsukashii', dat aandoet als een klassieke sonate, maar heel subtiel jazzkenmerken vertoont. Het is een beschouwend stuk, met veel ruimte tussen de noten en heel summiere begeleiding van bas en slagwerk. Op 'Afrikapolka' zijn de pianoklanken van Lien net zo ritmisch en percussief als het spel van bassist Frode Berg en drummer Knuf Aalefjær. Het klinkt vrolijk en opgewekt, maar ook uiterst alert en beheerst.

'Hymne' heeft een langzaam tempo dat zich enigszins ontwikkelt door versnelling, en klinkt zeer bedachtzaam. Echte ballads tref je op 'Natsukashii' bijna niet aan, daarvoor is de lyriek te ingetogen. Uitzondering is wellicht  'Melis Melis', dat met tedere aanraking van de toetsen in het hart treft, maar ook niet overstroomt van gemoed, en weloverwogen blijft. Daarentegen is op 'Small No Need' een fijne portie swing aanwezig, met het beweeglijke spel van Lien en syncopes in de ritmesectie.

Andere nummers zijn tamelijk abstract en kenmerken zich verder door extreme tempowisselingen binnen de tracks. Lien, die overigens alle composities zelf schreef, geeft hier blijk van indrukwekkende virtuositeit en expressiviteit. Vaak krijgt de muziek vaart en zwier mee. Elders tref je een orkestrale klank aan, met zelfs enig bombast, waarna de klanken met een gestreken bas mooi uitsterven. Het afsluitende 'Living In Different Lives' heeft een haast sacrale sfeer.

Voor het album als geheel geldt, dat de drie muzikanten fijngevoelig spelen, maar dat het nergens emotioneel wordt. Het begrip distinctie klinkt misschien hoogdravend en deftig, maar is hier zeker van toepassing. Dat betekent nog niet dat 'Natsukashii' vooral cerebraal is. Hoofd en hart krijgen beide hun plaats, zonder met elkaar te worstelen, maar daarentegen elkaar te ondersteunen en vast te houden. Daarbij bewijst Helge Lien zichzelf als pianist, componist én bandleider, maar niet zonder de essentiële inbreng van een paar fijne collega's.