Ahmad Jamal en Wayne Shorter nog immer scherp
CONCERTRECENSIE. Jazz Middelheim, Park Den Brandt Antwerpen, 13 augustus 2010
beeld: Eddy Westveer
door: Georges Tonla Briquet
Na een stevige les jazzgeschiedenis tijdens de openingsavond met het Coltrane-project van Jef Neve en José James en de optredens van levende legenden Archie Shepp en McCoy Tyner was het vrijdagavond vooral uitkijken naar wat Ahmad Jamal en Wayne Shorter zouden brengen. Missie geslaagd over heel de lijn: een bomvolle tent en drie uiteenlopende concerten van zeer hoog niveau. 
De tweede festivalavond van Jazz Middelheim 2010 kende met de concerten van Ahmad Jamal, Jeroen Van Herzeele Quartet en Wayne Shorter een sterke bezetting.
De Belgische saxofonist Jeroen Van Herzeele opende vrijdagavond het festival met zijn recent opgerichte kwartet met daarin de Belgisch-Italiaanse pianist Fabian Fiorini, de Franse bassist Jean-Jaques Avenel en de Italiaanse drummer Giovanni Barcella. Vier muzikanten die zich vooral bewegen in de vrije improvisatiescène. Samen brachten ze vorig jaar het boeiende ‘Da Mo’ uit, een avontuurlijke stijloefening waarbij ze voortdurend koorddansen tussen compositie en improvisatie. Dit materiaal diende als matrix voor hun concert in Middelheim. Het kwartet werkte een concert lang een reeks mogelijke combinaties uit in het spoor van Coltrane, Van Herzeele zijn onuitputtelijke inspiratiebron. De heren leverden een energiestroom die goed was om het hele festivalterrein van elektriciteit te voorzien. Gelukkig wisten ze zichzelf ook tijdig in te tomen zodat de focus scherp bleef.
Net als de avond voordien met Archie Shepp en McCoy Tyner was het afwachten of het bij Ahmad Jamal en Wayne Shorter een herhalingsoefening zou worden of een toevoeging van voetnoten aan hun indrukwekkende (live) palmares. Het werd duidelijk het tweede.
Het kwartet van Jeroen Van Herzeele bedankt het publiek. Ahmad Jamal imponeerde. Contrabassist John Pattituci.
Ahmad Jamal bezat zelfs nog een sprankel van zijn begeesterende vernieuwingsdrang die hem vijftig jaar geleden meteen naar de top van de jazzwereld katapulteerde. Maar in Middelheim ontpopte hij zich vooral als een groot muziekmeester die alles tot in de puntjes orkestreert. Een muzikant die bij deze gemillimeterde uitvoering een seconde niet oplet, mag het vergeten. Maar dat gebeurde niet. Bassist James Cammack, drummer Herlin Reily en percussionist Manolo Badrena speelden op de toppen van hun tenen. Elke plotse ritmewending of themawissel werd minutieus opgevolgd. Als pianist was Jamal bovendien heel wat overtuigender dan McCoy Tyner de avond voordien. Op de setlist stonden zowel recenter werk als oudere composities. Zo hoorden we ‘Swahili Land’ en ‘The Aftermath’ maar evenzeer ‘After Jazz At Lincoln Center ‘ en ‘Bogota’. Dat er vrij veel latin-elementen in het geheel verweven zaten, is niet verwonderlijk aangezien er een percussionist en drie sterk percussief spelende muzikanten op het podium stonden. Alleszins een sterk concert maar aandacht voor timing haalde wel de bovenhand op gevoel.
Het kwartet van Wayne Shorter met onder meer pianist Danilo Perez.
En dan was er Wayne Shorter met zijn kwartet bestaande uit Danilo Perez (piano), Brian Blade (drums) en John Pattitucci (bas). Op papier een ‘dreamteam’, live eveneens. Shorter maakte het zichzelf en het publiek niet makkelijk. Het concert was een lange suite van anderhalf uur zonder ook maar een enkele tussenstop. Dit was genieten van een groep die zichzelf voortdurend een vraag durfde te stellen maar nog belangrijker, telkens ook een antwoord verschafte. Al werd er wel eens wat stevig uit de hoek gekomen, toch was dit vooral een ode aan de beheersing. Alle musici kregen de ruimte maar bleven tegelijkertijd voortdurend in de dialoog betrokken. Als luisteraar werd je midden in een verzameling concentrische cirkels gezogen die steeds maar verder uitgroeiden tot een fascinerend eindresultaat. Jazz zoals het live behoort te klinken. Muzikanten die ter plaatse een universum creëren zonder in hun ivoren toren te blijven, daarbij musicerend met een open venster naar hun publiek zonder gratuite kniebuigingen. Een concert om in te kaderen.
