CD-RECENSIE

The Ambush Party - The Ambush Party
bezetting: Natalio Sued, tenorsaxofoon; Oscar Jan Hoogland, piano; Harald Austbø, cello; Marcos Baggiani, drums
opgenomen: februari 2008
release: december 2010
label: Toondist / de Platenbakkerij
tracks: 12
tijd: 39:46
websites: www.toondist.nl
myspace: www.myspace.com/ambushtheparty
door: Jan Jasper Tamboer


Amsterdam oefent een zekere aantrekkingskracht uit op buitenlandse muzikanten die, al dan niet na een studie aan het conservatorium, in de hoofdstad blijven hangen en van daaruit opereren, gezamenlijk met Nederlandse collega's. In The Ambush Party gaan een Noor, twee Argentijnen en een Nederlander de samenwerking aan op een titelloos album, dat geheel live is opgenomen in de studio of, zoals de cd-hoes vermeldt: "all tracks are uncut recorded improvisations".

Het is verleidelijk om vanuit een kakofonie welluidende harmonieën te doen ontstaan, maar dat soort effectbejag streeft The Ambush Party niet na. Op een fijn in het gehoor liggende melodie valt de band nauwelijks te betrappen, of het moet zijn op het melige en met zelfspot doorspekte 'Nachtcafé', en zelfs daarin ontbreekt de dissonantie niet. Dat kun je op zijn minst waarderen als zijnde consequent. Wie niet van piepknor houdt, heeft niets te zoeken bij deze band. Wie daar wel van houdt, zal bij het beluisteren van de cd op het puntje van zijn stoel zitten.

Het album opent met hoge fluittonen die tranen in de oren veroorzaken. 'Vogelverschrikker' heet het nummer, maar het jaagt behalve de gevleugelde dieren ook de luisteraar de stuipen op het lijf. In het daarop volgende 'Avondwandeling' wordt eerder geslenterd dan stevig doorgestapt en schijnt het meer hoogzomer te zijn dan hartje winter. Bij de track met de titel 'Flipperen' schieten de ballen alle kanten op en lijkt de controle volledig zoek. De verschillende nummers krijgen hun eigen karakters mee en zijn goed van elkaar te onderscheiden, ook schijnbare wanorde kent meerdere gedaantes.

Met dit soort jazz zou je begin jaren zestig in de voorhoede gelopen hebben, maar anno 2011 is het allang niet meer vernieuwend. Wel verdient het een plaats in de hedendaagse jazzwereld, waar verschillende genres heel goed naast elkaar kunnen bestaan, en waar vernieuwing helemaal geen issue meer lijkt te zijn. Het teruggrijpen op vroegere stromingen is eerder bonton. Eclectisme viert hoogtij. The Ambush Party staat met zijn anarchistische, dissonante klanken ook gewoon in een traditie, maar wennen doen die klanken nooit, je raakt er niet mee vertrouwd, daarvoor zijn ze te weird. Dat kan echter heel goed bevallen.