‘Avontuurlijk en intiem’ kenmerken Utrecht Jazz Fest
CONCERTRECENSIE. Utrecht Jazz Fest 1 t/m 3 maart in Tivoli, SJU Jazzpodium en Vredenburg
Deel 2 van 3: Thom Gossage Other Voices, Martial Solal Trio (2 maart), Hasse Poulsen’s Sound of Choice (3 maart)
beeld: Ger Koelemij, Thomas Huisman
door: Mischa Andriessen
Nadat Soweto Kinch op 1 maart het Utrecht Jazz Fest in Tivoli opende, verplaatste het festival zich naar het SJU Jazzpodium en de Kleine Zaal van Vredenburg. Op 2 en 3 maart concerteerden er onder meer Thom Gossage Other Voices, de tachtigjarige Martial Solal en het Deense trio Sound Of Choice.
Hasse Poulsen,Thom Gossage, Martial Solal
Thom Gossage Other Voices
Traditiegetrouw stond ook dit jaar weer een mij totaal onbekende groep op het programma. Thom Gossage is een Canadese drummer die zich niet op een stijl wil laten vastpinnen. Hij heeft veel balletmuziek geschreven, maar heeft ook verschillende jazzformaties onder zijn hoede zoals dit Other Voices kwintet. Hun optreden op UJF bleek moeilijk te duiden. De groep heeft duidelijk kwaliteit, maar tegelijk krijg je er geen grip op en nog vervelender, de muziek krijgt ook geen grip op jou.
Rémi Bolduc, Frank Lozano, Thom Gossage
De twee saxofonisten (Rémi Bolduc op alt en Frank Lozano op tenor en sopraan) deconstrueerden met gitarist Steve Raegele de melodielijnen op kundige wijze en met name bassist Miles Perkin maakte veel indruk met de manier waarop hij de complexe ritmes meer dan meester was. Gossage zelf echter heeft een beetje een potten en pannen geluid en een speelstijl die overal tussendoor glipt en daardoor wat rommelig overkomt. Die speelstijl lijkt symptomatisch voor het groepsgeluid. Er gebeurt zoveel, er zijn zoveel invloeden traceerbaar dat de muziek daardoor enigszins tussen wal en schip valt. Gossages composities zijn het sterkst als zij tegen wereldmuziek aanschurken, maar te vaak steunen zij op te veel ideeën. Misschien is zijn muziek te moeilijk om meteen tot je door te laten dringen en is heel veel moois mij ontgaan. Dat kan. Thom Gossage Other Voices was zeker interessant, maar vaak niet meer dan dat.
Martial Solal Trio
Virtuositeit is niet altijd een voordeel. De schijnbaar achteloze manier waarop de Franse maestro Martial Solal de moeilijkste partijen aan elkaar reeg, oogstte bewondering, maar riep ook vrij snel een gevoel van verzadiging op. Dat was mede te wijten aan de hem begeleidende broers Moutin (François op bas en Louis op drums) die zijn weergaloze speelsheid met veel souplesse volgden, maar nergens echt weerwerk boden. De onderonsjes tussen piano en bas werden daardoor op den duur erg voorspelbaar. Solal is een meester in het naar zijn hand zetten van om het even welke melodie, of het nu “Tea for two” is of een kersvers eigen werk als “Trio for march 1.”
Martial Solal, Louis Moutin, François Moutin
Het nadeel is dat alle nummers daardoor op elkaar gaan lijken. Door de compacte podiumopstelling en bijna identieke motoriek van de twee broers leek het trio soms net een machine. Een goed geoliede, vlekkeloos opererende machine waarvan de tachtigjarige Solal met flair en verve de knoppen bediende. Voor velen was het genoeg om zich daaraan te vergapen en zich te laven aan dit onmiskenbaar surplus aan techniek. Voor mij was de set uiteindelijk te weinig uitdagend, maar zo virtuoos dat mijn mond herhaaldelijk openviel van verbazing –hoe flikt hij dat toch?- dat wel.
Hasse Poulsen Sound of Choice
“Avontuurlijk en intiem”, zo luidt het motto van het Utrecht Jazz Fest, maar het zou ook best eens het motto van het Deense trio Sound Of Choice kunnen zijn. Geen enkele stijl bleek veilig in hun drie kwartier durende set en hoewel dit op zich geen garantie voor succes is, wist de groep met zijn ongebreidelde experimenteerdrift beslist te overtuigen.
Lars Juul, Hasse Poulsen, Fredrik Lundin
Spil van de groep is gitarist Hasse Poulsen die zijn instrument als een dolgedraaide scheikundige in een laboratorium onder handen neemt. Dat oogt bijzonder geestig en is daardoor ook erg onderhoudend, maar technisch is het zeker ook imponerend. De andere bandleden hebben een wat ondergeschikte rol. De geluidsexperimenten van saxofonist/fluitist Fredrik Lundin klonken soms wat geforceerd. Lars Juul bleek daarentegen een goede drummer die de steviger stukken de juiste drive gaf en in het rustiger werk voldoende ruimte voor zijn collega’s liet. Variërend van tegen metal aanleunende Free Jazz tot een aandoenlijk psychedelisch popliedje dat aan de Noorse band Motorpsycho deed denken, was de muziek van Hasse Poulsen’s Sound of Choice een vrolijke ontdekkingsreis die bepaald niet zo vrijblijvend was als de flegmatieke houding van de groep soms suggereerde. Dat ogenschijnlijk gebrek aan pretenties maakt de groep echter alleen maar leuker.
