LP/CD-RECENSIE

Private Time Machine - One
bezetting: Eric van der Westen bas, zang; Jimmy Rage spoken word; Koen Smits en Joël Botma trompet; Efe Erdem trombone; Donald Simoen altsaxofoon; Guido Nijs tenorsaxofoon; Aron Raams gitaar; Martin Fondse synthesizers; Jeroen van Vliet Fender Rhodes; Marc Schenk drums
opgenomen: 13 en 14 december 2017, 3 januari 2018, Studio Cell4, Rossum
uitgebracht: maart 2019
abel: EWM
aantal stukken: 7 (en 1 download)
tijdsduur: 79’23
website: ericvanderwesten.com - green-bag.nl
door: Cyriel Pluimakers


Eric van der Westen (1963) vormt al heel wat jaren een belangrijke spil binnen de Tilburgse jazzscene als bassist, bandleider en organisator. Ooit begonnen in de hardrock en new wave, hebben we hem vooral leren kennen als jazzmusicus. Zijn carrière zou je ruwweg kunnen opdelen in een drietal periodes: tot 1993 richt hij zijn focus op de actuele jazz, van 1994 tot 2002 verlegt hij zijn aandacht naar de Zuid-Afrikaanse muziek en in de 21e eeuw hebben elektronica en samples zijn grote belangstelling.

Grensverleggend
Nu presenteert hij een letterlijk grensverleggend album met zijn nieuwe ensemble Private Time Machine en de titel is eenvoudigweg ‘One’. Een productie die een vervolg vormt op groots opgezette projecten als ‘The World Over’ en ‘The Devine Cockeyed Glimpse’. Op ‘One’ combineert hij de stevige rock van Led Zeppelin en Deep Purple met de energieke jazz van Charles Mingus, Miles Davis en John Coltrane. Invloeden vallen er ook aan te wijzen uit de vette funk van Sly & The Family Stone, Blood Sweat & Tears en Urban Dance Squad. 

Van der Westen heeft kosten nog moeite gespaard voor deze productie. Wekenlang is er door de vele musici gerepeteerd in jazzclub Paradox en er is flink geïnvesteerd in studiotijd en postproductie. De uitgave is vormgegeven als een luxe dubbel-lp met een fraaie hoes en een bijgevoegde cd. Als extraatje kan de track ‘Keep Walking’ op de website van de leider worden gedownload. 

Hardrock
Van der Westen staat garant voor alle composities en arrangementen. Het stevige ‘Thrice’ vormt een heftig begin, een stuk dat meteen herinneringen oproept aan de hoogtijdagen van de hardrock. In ‘No Smoke On The Horizon’ en ‘Colours Change In Time’ komt dichter Jimmy Rage uitgebreid aan het woord. ‘All In Vain’ bevat een opwindende mix van spectaculair gitaarwerk van Aron Raams en krachtige blazersarrangementen. Hoogtepunt vormt een knettergekke synthesizersolo van Martin Fondse, die overgaat in een meer meditatieve passage á la Pink Floyd en Yes. In goede sixties traditie is er op dit album natuurlijk ook ruimte voor een uitgebreide ‘Love Song’. 

‘Bright And Light In The Dark Ages’ heeft wederom de geur van duistere hardrock. Raams schittert op zijn elektrische gitaar in een solo die letterlijk over de top gaat. Verwijzingen naar de actuele politiek treffen we aan in ‘Orange Is The New Black’, waarin de draak gestoken wordt met president Trump en zijn malle uitspraken en dito uiterlijk. De extra, te downloaden, track 'Keep Walking' vormt een lekker traditioneel uitdrijfnummer. Tenorsaxofonist Guido Nijs zorgt voor een smachtende after hours solo. 

Balans
‘One’ is een album dat behoorlijk wat vergt van de muziekliefhebber: de keihard pompende ritmesectie, de blazers die je letterlijk in het gezicht spelen, de meer dan heftige zang en het geluidsvolume dat bijna voortdurend op maximum staat. Er is binnen het meer dan tachtig minuten durende album eenvoudigweg te weinig ruimte voor rust. Alleen tijdens de ‘Love Song’ en het te downloaden ‘Keep Walking’ kun je even op adem komen. De artistieke bedoelingen zijn zonder meer goed, maar iets meer balans in deze ambitieuze productie was wenselijk geweest. Nu is het allemaal te veel en te vol: zelfs als ervaren luisteraar word je letterlijk suf gebeukt.


Private Time Machine speelt 26 april in Paradox Tilburg.