Artvark en Apollo Saxophone Quartet een verfijnd huwelijk
CONCERTRECENSIE. Artvark en Apollo Saxophone Quartet, Club Doelen, Rotterdam, 29 maart
beeld: Olga Beumer
door: Cyriel Pluimakers
Artvark is een van de meest prominente saxofoonkwartetten binnen de actuele Nederlandse jazz. Het uit Manchester afkomstige Apollo Saxophone Quartet is een klassiek ensemble met een herkenbaar geluid en een fabelachtige techniek. Ze hebben gewerkt met toonaangevende componisten als Richard Rodney Bennett, Michael Nyman, Graham Fitkin en Michael Torke. Ook gingen ze verbintenissen aan met jazzmusici als Django Bates, Kenny Wheeler, Chick Corea, Iain Ballamy en Julian Arguelles.
Artvark en Apollo Saxophone Quartet presenteerden in Rotterdam hun nieuwe cd ‘Two Sax Quartets Collide and Merge’.
Een aantal jaren geleden troffen beide kwartetten elkaar in het Zuid-Afrikaanse Durban, een ontmoeting waaruit een muzikale samenwerking voortvloeide. Afgelopen mei, tijdens het afgelopen Amersfoort Jazz Festival, gaven de ensembles een geslaagde première van hun samenwerking. Een bijzonder initiatief dat nu onder meer resulteert in een optreden in de Rotterdamse Club Doelen.
Stereo
Het concert is tevens de presentatie van hun eerste cd, onder het motto ‘Two Saxophone Quartets Collide and Merge’. Net zoals op hun nieuwe album, begint het concert met ‘The Sea Between’, een compositie van Rob Buckland, sopraansaxofonist van Apollo. Opvallend is de bijzonder homogene klank van het tot een octet uitgebreide ensemble. Er wordt krachtig gespeeld, met een stevig fundering door de beide baritonsaxofonisten: Jim Fieldhouse en Peter Broekhuizen. Van de laatste is ook het volgende ‘Project X’ afkomstig, een compositie met opvallende stereo-effecten en vraag-en-antwoord spel. Altsaxofonist Bart Wirtz zorgt voor een sprankelende solo.
Mete Erker. Het octet blazers in Club Doelen. Apollo Saxophone Quartet.
Gunfactor
Tenorsaxofonist Andy Scott kondigt met de nodige ironie zijn compositie ‘Deux Cents Francs’ aan, een hommage aan uitvinder en instrumentenbouwer Adolphe Sax. Het stuk vormt een caleidoscoop van klanken en een fraaie feature voor tenorsaxofonist Mete Erker. Opvallend is de gunfactor binnen de ensembles: de musici laten maar al te graag een collega uit het andere kwartet schitteren in hun eigen compositie. Erker tekent voor ‘Dark, Disturbing, Yet Utterly Beautiful’, met een hoofdrol voor het haarzuivere spel van sopraansaxofonist Buckland.
Ellington
Het door Rolf Delfos geschreven achtstemmige ‘Rather Me’ vormt een meer dan uitgebreide verwijzing naar de klankwereld van Duke Ellington (1899-1974) en diens eminente baritonsaxofonist Harry Carney (1910-1974). Uiteraard komen de knorrende baritonsaxofonisten, Fieldhouse en Broekhuizen, hierin uitgebreid voor het voetlicht. Een begeleiding van lof- en sisgeluiden door de overige musici maakt dit stuk extra spannend. Het van Artvark afkomstige machine-achtige ‘Clockwork Blue’, een van hun klassiekers, krijgt in de nieuwe octet-setting extra glans.
Rob Buckland, Bart Wirtz en Carl Raven. Sopraansaxofonist Buckland.
Verfijning
Spectaculair is het door altsaxofonist Carl Raven geschreven ‘Gadd’ een hommage aan de grote slagwerker waarin een complete drumsolo op saxofoons wordt geïmiteerd: een muzikaal huzarenstukje. Nog eenmaal pakt het ensemble fors uit in het van baritonsaxofonist Fieldhouse afkomstige ‘Jacob’s Ladder’, met doortastende solo’s van de altsaxofonisten Delfos en Wirtz.
De ultieme verfijning bereikt het octet tot slot in het door Wirtz geschreven ‘Apollarque’, waarin alle stemmen samensmelten in een innige muzikale omstrengeling. De samenwerking tussen het Engelse Apollo en het Nederlandse Artvark is een van de meest geslaagde internationale samenwerkingen van dit moment: laten de kunstenaars, nu de politici het niet meer kunnen en willen, een snel einde maken aan de Brexit!
