CD-RECENSIE

Kim In The Middle – The 7 Year Itch
bezetting: Kim Versteynen zang, Arne Van Coillie piano, Flor Van Leugenhaeghe contrabas, Gert-Jan Dreessen drums, Renzo
Ruggieri melodica, Bart Maris trompet
opgenomen: 16-18 juli 2018, Studio Crescendo, Genk (B)
uitgebracht: 3 januari 2019
label: Rail Note
aantal stukken: 11
tijdsduur: 54’10
website: www.kimversteynen.com
door: Georges Tonla Briquet


‘The 7 Year Itch’ sluit enigszins aan bij haar twee vorige releases: ‘Kim In The Middle’ en ‘Open & Close’. Maar de Vlaamse jazzvocaliste Kim Versteynen stelt meteen dat ze klaar is voor meer extreme avonturen.

Versteynen kent duidelijk haar kwaliteiten en haar beperkingen. Dat uit zich vooral in de keuze van haar repertoire. Geen onnodige beproevingen voor zichzelf (en de luisteraar) door covers te brengen met academische stemkunstjes maar telkens nummers die passen bij haar stemtimbre en -volume. In het verleden was dat onder meer het geval met ‘Milk Wood Sky’ (Norma Winstone), ‘Baby’ (Gaetano Veloso), ‘Moon River’ (Mancini) en zelfs ‘Little Wing’ (Jimi Hendrix). Op ‘The 7 Year Itch’ wordt alles nog scherper en gedurfder gesteld.

Lay-out en hoesfoto’s wijzen op haar liefde voor art deco en het interbellum tijdperk van The Great Gatsby maar wat we horen valt hier niet onder te klasseren. Onder geen enkele noemer trouwens. Pop? Jazz? Singer-songwriter? Een poging tot ontrafeling en duiding.

De opener is gebaseerd op ‘La Lettera’, terug te vinden op de cd ‘Opera?’ van Renzo Ruggieri. Het gaat om een correspondentie tussen geliefden. Versteynen schreef er een eigen tekst bij met seksueel getinte ondertoon zoals in de vroege bluessongs die bol stonden van ‘double entendres’. Een introductie met knipoog. ‘The Man With The Child In His Eyes’ is haar ode aan stijlicoon Kate Bush. Bij ‘Don’t Smoke In Bed’ lichten natuurlijk de namen van Nina Simone en Peggy Lee op. 

Versteynen verklankt het afscheidsgevoel op een haast kubistische manier. De trompetsolo van Bart Maris verleent extra dieptegang. Een hoofdstukje klassiek is er met ‘Les Berceaux’ van Fauré. Net als in ‘Joseph’ - dat ze schreef met gitarist Tim Finoulst - licht ze een tipje van de sluier van wat we nog mogen verwachten op vocaal gebied. Zoals op haar vorige albums is er ook hier een licht sensuele uitstap richting Brazilië. Deze keer gebeurt dat met ‘É Com Esse Que Eu Vou’ van Pedro Caetano. Meest verrassende stuk en de revelatie van het album is ‘Bleke Lach’ met de muziek van de Duitse componist en bassist Eberhard Weber waarop Versteynen een stukje Nederlandstalige proza schreef. Dezelfde Weber die trouwens te horen is op platen van Kate Bush. Een deconstructief werkstukje waarvan we hopen dat het een aanzet is tot meerdere gelijkaardige experimenten in de toekomst.

Dat ze haar materiaal telkens kiest op gevoel, is overduidelijk. Ze eigent zich elk verhaal toe. Een copycat is ze niet, ze interpreteert. Wie enkel zweert bij de originele versies heeft ongelijk. Versteynen hierop afrekenen getuigt van kortzichtigheid. Een jazzvocaliste die zonder grote budgetten en orkestraties een persoonlijk statement als ‘The 7 Year Itch’ voorstelt, verdient respect. Het is nu afwachten wat haar volgende stap wordt. Met deze opname stelt ze de verwachtingen wel hoog.

• Cd-presentatie: 3 januari, The Music Village in Brussel
  
  
  
  

Kim In The Middle - Brief