Dick de Graaf New Quartet wacht grootse toekomst
CONCERTRECENSIE. Dick de Graaf New Quartet, Vredenburg, Club Nine, Utrecht, 20 mei
beeld: Ton van Leeuwen
door: Cyriel Pluimakers
Saxofonist Dick de Graaf (1954) behoort al heel wat jaren tot de top van de Nederlandse jazzscene. Naast aan de bebop gerelateerde muziek, speelt hij ook graag cross-overs met tango, Afrikaanse muziek, klassieke muziek en rock. In zijn nieuwe kwartet integreert hij diverse muzikale invloeden. De presentatie vindt plaats in de gezellige Club Nine, in de nok van het gigantische TivoliVredenburg.
Saxofonist Dick de Graaf met de Italiaanse gitarist Federico Castelli en contrabassist Stefan Lievestro.
Spil
Terwijl de nieuwe hype Cory Henry in het ernaast gelegen Cloud Nine zijn publiek vermaakt, hebben de echte jazzliefhebbers zich verzameld in de kleine zaal voor de première van het Dick de Graaf New Quartet. De Graaf en contrabassist Stefan Lievestro vormen de spil van deze energieke band waarin de twee senioren een samenwerking aangaan met de jonge talenten gitarist Federico Castelli en drummer Jamie Peet.
Het concert gaat vanaf het eerste moment energiek van start met de standard ‘Oska T’ van Thelonious Monk. Deze klassieker ondergaat een bijzonder levendige bewerking, waarbij meteen het spel van gitarist Federico Gastelli opvalt. Castelli is afkomstig uit Italië, studeerde aan het conservatorium van Fermo en vervolgde zijn opleiding aan de conservatoria van Amsterdam en Rotterdam. Hij beschikt over een prachtig gitaargeluid, dat ook bij forse uithalen nooit scherp wordt. Van effectapparatuur maakt hij maar spaarzaam gebruik. Niet alleen als solist, maar ook als begeleider is hij indrukwekkend, met zijn perfect geplaatste tegenaccenten achter de solo’s van saxofonist De Graaf.
Slagwerker Jamie Peet van het Dick de Graaf New Quartet.
Vogels
Het kwartet heeft door de afwezigheid van een toetseninstrument een mooi open geluid, dat alle mogelijke ruimte biedt om in vrijheid te kunnen improviseren. Indrukwekkend is het brede en warme geluid van De Graaf op zijn tenorsaxofoon, al decennialang zijn handelsmerk. In zijn eigen composities heeft De Graaf zich laten inspireren door de vogels rond zijn huis, mooie landschappen en de klassieke componist Bela Bartok (1881-1945). Een aantal stukken is gebaseerd op delen uit diens ‘Mikrokosmos’, een imposante reeks miniaturen voor piano.
Duidelijk is dat het kwartet goed gerepeteerd heeft: de composities worden moeiteloos neergezet en de samenwerking binnen de band is buitengewoon soepel, met de steady contrabas van Lievestro als anker, drummer Peet die de beat voortdurend omspeelt en gitarist Castelli die saxofonist De Graaf voortdurend van repliek dient. Vooral in de tweede set valt alles op zijn plek in de prachtige compositie ‘Bird Buzz’, een verzameling van intervallen waarin De Graaf alle registers op zijn tenorsaxofoon opentrekt. Ook hier zet de ritmesectie weer een aanstekelijke groove neer en valt de gitarist op door zijn vindingrijke tegenspel.
Het concert eindigt met Ornette Coleman’s ‘Blues Connotation’, een passende afsluiter waarin dit veelbelovende nieuwe kwartet nog even laat horen hoe lekker je kunt improviseren als je voldoende gerepeteerd hebt en elkaar daardoor goed hebt leren kennen. Als een ding duidelijk is, is het wel dat het Dick de Graaf New Quartet een grootse toekomst te wachten staat.
Een van de top-10 jazzconceren van de laatste 5 jaar! Niets toe te voegen aan de recensie van Cyriel, of het moet zijn dat Dick de Graaf nu eindelijk eens die Boy Edgar Award moet krijgen. 't Zal tijd worden na ruim 40 jaar aan de top!
Fred Dekker (E-mail ) - 30-05-’16 23:32