Verrassende impro-avond Enrico Pieranunzi Trio
CONCERTRECENSIE. Enrico Pieranunzi Trio, Lantaren Venster Rotterdam, 23 januari
beeld: Maurits van Hout
door: Martijn van Geffen
Pianist Enrico Pieranunzi past als muzikant in de harmonische traditie van Bill Evans. Zelf publiceerde de Italiaan in 2001 het boek ‘Bill Evans - The Pianist As An Artist’. Evans is echter een deel van Pieranunzi; hij flirt met moderniteit, is zowel lyrisch als abstract en is bovenal muzikaal Europees.
Enrico Pieranunzi, Jasper Somsen en Jeff Ballard op het podium van Lantaren Venster.
‘Improvisatie’ was naar Pieranunzi’s zeggen het thema van de avond. Geen standards of andere composities maar ‘instant composing’ voerde de toon. Daarbij hield het trio een gelijke creatieve verdeling aan; net zo vaak als Pieranunzi, zetten contrabassist Jasper Somsen of drummer Jeff Ballard een groove, melodie of thema in waarop de anderen konden voortbouwen.
Haarscherp
‘Interactie’ heette het aansluitende thema, en deze was haarscherp. Op een impressionistisch akkoord van Pieranunzi, een klassieke melodielijn van Somsen of een vrije groove van Ballard werd direct gereageerd. Hierdoor sloeg de sfeer regelmatig onverwachts om; van romantisch naar duister, van groovy naar melodieus en van freejazz naar bebop. Door deze vrije interpretatie van jazz werd het niet alleen afwisselend, maar onderscheidde het trio zich van Amerikaanse ensembles.
Enrico Pieranunzi achter de vleugel en Fender Rhodes. Contrabassist Jasper Somsen.
Opvallend was het gebruik van een elektrische piano naast de klassieke vleugel. De wollige Fender Rhodesklanken zorgden voor extra afwisseling en door goed harmoniegebruik op de juiste momenten voor de nodige rust. Op andere momenten echter, was het gebruik van de elektrische piano wat overbodig en verloor de muzikale opbouw aan kracht. Het had zeker niet misstaan als Pieranunzi zich had beperkt tot het gebruik van akoestische instrumenten.
Mengelberg
Ook het slotstuk en tevens enige gespeelde standard – ‘Someday My Prince Will Come’ - kwam net niet helemaal lekker uit de verf. Hoewel het thema lyrisch en creatief werd ingezet, was de communicatie wat stroef en werd het verlangen naar eenzelfde drive als Bill Evans’ interpretatie niet verzadigd. Ook de laatste toon op de elektrische piano werd wat onzeker gespeeld, wat grinnikend door het publiek werd opgepikt.
Bill Evans was terug te horen in het spel van Pieranunzi, maar de muziek deed eerder denken aan een mix tussen Keith Jarrett, McCoy Tyner en Misha Mengelberg. Niet langer dan vijf kwartier duurde het concert, maar de creativiteit, puntige improvisaties, lyrische melodieën en pakkende grooves gaven de toeschouwer niets minder dan een voldane en zeer muzikale avond.
Wij zijn ook geweest. Ik vond het tegenvallen, had niet verwacht en vond het jammer dat het de hele avond improvisaties zouden zijn. Ik had ook het idee dat, gezien de aanwezige bladmuziek, dat in eerste instantie ook niet de bedoeling was. Maar goed een opmerkelijk kort concert en de drum was te aanwezig, lees was teveel versterkt. Jammer een gemiste kans vonden wij.
Ed van der Ploeg (E-mail ) - 26-01-’16 20:20