Uitbundig feest onder onweerswolken in Brugge
CONCERTRECENSIE. W.E.R.F. Labelnight. Brugge Concertgebouw, België, 18 februari 2012.
beeld: Jos L. Knaepen
door: Georges Tonla Briquet
Negen concerten, vijf gloednieuwe cd-releases en een uitverkocht Concertgebouw. Alle elementen waren aanwezig om een uitbundig feest op te bouwen ter gelegenheid van het Belgische W.E.R.F.-label. Dat gebeurde dan ook in Brugge. Zij het met een domper op de vreugde door een negatief preadvies van de commissie Kunstencentra voor de subsidietoekenning periode 2013 - 2016.
Velen uit de Belgische jazzscene traden aan tijdens de W.E.R.F Labelnight, zoals Jeroen van Herzeele, Kris Defoort en Tutu Puoane.
Je kan gerust stellen dat het W.E.R.F.-label een groot deel van de Vlaamse jazz op de kaart heeft geplaatst. Blader er de pas verschenen catalogus maar eens op na. Een van de vaste waarden is het Brussels Jazz Orchestra dat mede dankzij de cd-opnamen bij het W.E.R.F.-label furore maakt tot in Amerika. In april trekt het orkest opnieuw naar New York voor een verblijf van een week in de beroemde Blue Note.
In Brugge kreeg het ensemble alvast de eer om de festiviteiten te openen. De bijna onafscheidelijke trompettist Bert Joris was er natuurlijk bij. Niet dat het BJO zonder hem nergens zou staan, maar zijn invloed is wel markant. Zo behoort de cd ‘Signs And Signatures’ (2010), waarop het BJO nummers van hem bewerkt, tot een van de topproducties. Gezamenlijk illustreerden ze hier nog eens op meesterlijke wijze op welke fundamenten hun winnende combinatie steunt: een strak spelende bigband die zowel stevig swingt als uiterst intiem en fijnzinnig uit de hoek kan komen, een trompettist met een warm en uitgekiend geluid waarbij geen enkele noot teveel is en arrangementen die getuigen van fantasie en kunde. Het programma bevatte een aantal standards uit het eigen repertoire, maar ook nieuw werk. Dit gezelschap staat duidelijk op scherp. De stemming zat er dan ook meteen in.
Bert Joris en het Brussels Jazz Orchestra. Nathan Deams Quintet.
Onder de jongeren die recent in de kijker stonden, vermelden we het Nathan Daems Quintet. De groep won in 2010 de wedstrijd Jong Jazztalent Gent en bracht vorig jaar de debuut-cd ‘Praten Dialect’ uit. Hierop flirten ze met Balkan, fusion en rock. Live lag de aanpak in het verlengde hiervan, zij het met kleine verschillen. Zo was de Balkan-link minder nadrukkelijk en etaleerde de groep een duidelijke rock-‘n-rollaanpak van jonge wolven, die hun ding doen zonder compromissen. Positief hierbij was dat het geheel op geen enkel moment overhelde richting jazzrock of fusion. Gitarist Bart Vervaeck trad helemaal in de sporen van Rudy Trouvé (ex-dEUS en nu vooral actief bij het eigenzinnige Franco Saint De Backer) terwijl de toetsenpsychedelica van Fulco Ottervanger het plaatje perfect volledig maakten. Er werd afgesloten met een ommetje naar Ethiopië, Nathan Daems’ nieuwste inspiratiebron. Mits de nodige bijsturing op gebied van samenhang en dieptegang staat deze groep een mooie toekomst te wachten.
Voor een gezonde portie kubistische jazz en Belgisch surrealisme blijft Rêve d’Eléphant een ideaal voorbeeld. De meest recente cd kreeg de titel ‘Pourquoi Pas Un Scampi?’. Dit klinkt ontegensprekelijk absurd, maar de muziek zit uiterst minutieus in elkaar. Op het podium werd dit alles gepresenteerd door drie drummers, drie blazers en een gitarist. Een al even ongewone combinatie dus. De heren vergastten het publiek op een zeer filmische set waarbij de referenties reikten van donker expressionisme à la Fritz Lang en F.W. Murnau tot de vrolijke gekte van Jacques Tati. Frank Zappa zou hen ongetwijfeld tot een van zijn lievelingsgroepen rekenen.
Cezariusz Gadzina trad op met zijn Quartet. Rêve d’Eléphant.
Cezariusz Gadzina raakte indertijd vooral bekend als lid van het saxofoonkwartet Bl!ndman. Nadien was hij actief op verschillende fronten. Het European Saxophone Ensemble is een van de projecten waarmee hij Europa doorkruiste. Voor zijn nieuwste cd ‘Light In Sight’ keerde hij terug naar de basisprincipes van een kwartet met in de rangen drie muzikanten uit de jonge generatie: pianiste Eve Beuvens, drummer Lionel Beuvens en contrabassist Christophe Devisscher. Het werd de revelatie van het festival. Door traditie te koppelen aan doorgedreven inventiviteit en durf werd er grensverleggend gemusiceerd. De kracht zat in de sterke persoonlijkheid van elke muzikant apart. Zij overtroffen zichzelf in deze context.
Gadzina was duidelijk in zijn nopjes en wisselde regelmatig van saxofoon. Bassist Devisscher wist wat hij wel en vooral niet moest doen en Lionel Beuvens is nog meer dan vroeger een adept van het perfecte minimalisme. Het was echter in de eerste plaats pianiste Eve Beuvens die de show stal. Zij heeft duidelijk aan persoonlijkheid gewonnen en vlindert moeiteloos van links naar rechts op het klavier. Een concert om in te kaderen zoals dat heet.
Enkele uitvoerenden van 'Mixtuur': Aly Keita, Chris Joris en het Nabindibo Polyfonisch Congolees Koor.
Het officiële luik werd afgesloten met ‘Mixtuur’, het nieuwste project van accordeonist-pianist Tuur Florizoone. Hij besteedt hiermee aandacht aan de Congolese bastaardkinderen van blanke vaders en zwarte moeders, die in alle stilte terechtkwamen in Belgische pleeggezinnen. Een schrijnend verhaal dat draaglijk gemaakt wordt door de heel gevarieerde muzikale inkleuring. Geruggensteund door zeven muzikanten, zangeres Tutu Puoane en een driekoppig vrouwelijk koor uit Congo was dit een luisterspektakel op de grens van jazz, wereldmuziek en folk. Hopelijk krijgt dit gezelschap nog verder de kans om te toeren tijdens de festivalzomer, want dit is een uiterst toegankelijke voorstelling voor een breed publiek.
Na de optredens volgde in de entreehal nog een zeer geslaagde jamsessie, die tot in de late uurtjes duurde. Een enthousiast publiek, opgetogen muzikanten, boeiende concerten en een tevreden organisator, dit ‘feest van de Belgische jazz’ was over de hele lijn geslaagd. Of toch niet, want de negatieve beoordeling door de adviescommissie voor subsidietoekenning hing als een onweerswolk boven het evenement. Onbegrijpelijk als je de argumenten leest: ‘De beoordelingscommissie meent dat de artistieke programmering onvoldoende gevarieerd noch consistent is. Het ontbreekt aan durf, creativiteit en ruimte voor experiment’. De volledige tekst is te lezen op de website van De Werf.
Dit lijkt wel een misplaatste grap. We denken eerder aan onkunde en afwezigheid van dossierkennis. Honderden concerten, de hele cd-catalogus en het organiseren van verschillende internationale jazzmeetings en festivals (Jazz!Brugge) worden hier zomaar van tafel geveegd als waardeloze initiatieven. De Werf gaat in beroep tegen het advies, maar het is een veeg teken. Wie tegenwoordig in de cultuurwereld zijn nek durft uit te steken en geen knieval doet voor commercie, wordt automatisch een schietschijf. Hopelijk zien de eindverantwoordelijken hun foutieve inschatting in, zo niet dan wordt de toekomst van de hele Belgische jazzscène ondermijnd. Wordt vervolgd.
- www.dewerf.be
- Brussels Jazz Orchestra - Cezariusz Gadzina - Tuur Florizone - Kris Defoort - Bart Defoort - Nathalie Loriers - Jeroen van Herzeele
- Belgische jazzfotograaf Jos L. Knaepen
- Belgische jazzwebsite Jazz in Belgium
Zie ook: