Ben Sluijs Quartet eert moderne traditie
CONCERTRECENSIE. Paradox Tilburg, Ben Sluijs Quartet, 13 oktober 2006
beeld: Marcel Mutsaers
door: Rinus van der Heijden
Als je bij jazz over traditie spreekt, dan denk je al snel aan de grondleggers van deze muzieksoort. En aan hun nakomelingen. Maar gedachten over de traditie eindigen meestal bij de opkomst van de bebop, half jaren veertig. Vreemd, want ook generaties jazzmusici na de boppers hebben wel degelijk invloed gehad op het verloop van de jazzgeschiedenis.
Jeroen van Herzeele, Ben Sluijs
Deze bewering werd vrijdagavond fors onderschreven in muziekpodium Paradox, waar het Ben Sluijs Quartet een intrigerend optreden gaf. Vrije improvisatie was er het middelpunt van. Om nou te zeggen dat de Belgische altsaxofonist met een mand vol free-jazz naar Tilburg was gekomen, is overdreven. Maar omdat Ben Sluijs op een integere, smaakvolle en vooral fantasierijke wijze afgeleiden van deze jaren-zestigstroming introduceerde, bouwde hij voort op moderne jazzoverlevering.
De boomlange Belg had tenorsaxofonist Jeroen Van Herzelee, contrabassist Manolo Cabras en slagwerker Marek Patrman om zich verzameld. Sluijs’ grenzenloze fantasie en het muzikale inzicht en de techniek van zijn bandleden, zorgen voor een unieke combinatie.
Want hoe laat je de geluiden van de achterkant van een drumstok op een bekken, de kleppen van een altsaxofoon en de aangestreken snaren van een contrabas mengen? Luister naar Sluijs c.s.! Dit was slechts een van de verrassingen die eindeloos over het publiek werden uitgestrooid. Plus dat Ben Sluijs zijn instrument waarlijk liefkoost. Zijn altsax klinkt nergens schel, veel meer lyrisch en melancholisch.
De opwindende slagwerker Marek Patrman raakte gaandeweg in trance en dat deed de muziek nog meer goed. Contrabassist Cabras was onopvallend opvallend aanwezig. En Van Herzelee? Hij gaf de bandleider dotten tegengas, was een even interessant verteller op zijn tenorsax en zag telkens kans onopgemerkt in Ben Sluijs’ spel te sluipen en de muziek wéér naar een hoger niveau te tillen. Jazz derhalve die zich niet laat regeren door bladmuziek of conventies, maar ontsnapt aan emoties van mensen van nu. Met eerbied voor de geschiedenis, dat wel.
