CD-RECENSIE 

Fay Claassen - Sing!
bezetting: Fay Claassen, zang met WDR Big Band Cologne en WDR Rundfunkorchester
opgenomen: december 2009 in WDR-studio Keulen (D)
release: 2010
label: Challenge Records
tracks: 12
tijd: 65.17
website: www.challengerecords.com - www.fayclaassen.com 
door: Rinus van der Heijden



Fay Claassen is fantastisch. Wie dat nog niet wist of eraan twijfelde, krijgt deze straffe mening bevestigd bij het beluisteren van ‘Sing’, Fay Claassens nieuwste album. De titel vertelt waar deze plaat eigenlijk uitsluitend om draait: om de fenomenale zangkwaliteiten van deze bijzondere Nederlandse jazzvocaliste.

‘Sing!’ is een voorlopig hoogtepunt in het oeuvre van de zangeres. Het is haar zesde plaat als leider en door opnieuw de nadruk te leggen op diversiteit in het repertoire, laat Fay Claassen onverbloemd horen hoe zij opnieuw gegroeid is en haar talent evolueert naar ongekende hoogten.

Op dit nieuwste album zingt Fay Claassen werk van of eert zij collega’s als Abbey Lincoln, Anita D’Day, Ella Fitzgerald, Joni Mitchell, Betty Carter, Dinah Washington, Bessie Smith, Miriam Makeba en Björk. Om met deze laatste te beginnen: de elektro-uitvoering van ‘Cover Me’ krijgt bij Fay Claassen een orkestrale ondergrond, waardoor de compositie sterk in het voordeel van de Nederlandse wordt omgebogen. Dat is een van de monsterklussen die Fay Claassen op zich heeft genomen en die prachtig uitpakken.

De zangeres laat zich begeleiden door de WDR Big Band Cologne en het WDR Rundfunkorchester. Werken met grote ensembles is Fay Claassen wel gewend, want wie herinnert zich niet haar samengaan met het Millennium Jazz Orchestra? Maar op dit album is iets anders aan de hand. Alle muziek is gearrangeerd en wordt gedirigeerd door Michael Abene. Hij heeft een afgewogen mix gemaakt van breed uitwaaierende bigbandmuziek en kleine, intieme en op het lijf van Fay Claassen gearchitectuurde klankminiaturen. Soms zijn ze broos als een eierschaal, een andere keer vormen ze een aansprekende bedding waarin de onovertroffen zangkwaliteiten van de Nederlandse imponerend liggen te pruttelen.

Met deze elementen worden zowel de liefhebbers als haters van bigbandklanken bediend. Fay Claassen leidt als een ware diva álle muziek op dit album. Boven de massieve bigbandklank van de twee orkesten torent zij als een woudreus uit, in de ingetogener ensemblegedeelten geeft uitsluitend zij de toon aan. Niet om te laten horen: het is míjn album, wel om te tonen dat het niet anders kan: Fay Claassen is uitgegroeid tot een absolute vocale grootheid.

In het afgekloven ‘Tea for Two’ bijvoorbeeld buit zij het geraffineerde arrangement van Michael Abene met zijn wisselende tempi volledig uit; in Abbey Lincolns ‘Throw It Away’ is het geluid van gitarist Paul Shigihara als engelenhaar over de muziek gelegd; in Bessie Smith’ ‘A Good Man Is Hard To Find’ met sublieme trombonebegeleiding, strijden vreugde en droefenis om voorrang en in Antonio Carlos Jobims ‘A Felicidade’ valt niet alleen Fay Claassens soepele hantering van de Portugese taal op, maar vooral de delicate ode aan de Braziliaanse samba, met een o zo ter zake doende plek voor de tenorsaxofoon.

Zo is dit album een hoogstandje van kleine details, opgestapeld tot een torenhoog muzikaal flatgebouw.