COLUMN
door: Jan Bol

Nogal wat schrijvers hebben wat met jazz. Nogal wat Nederlandse schrijvers hebben wat met jazz. Denk aan Remco Campert, Bernlef en Jan Wolkers. De laatstgenoemde was ooit begin jaren ’90 zomergast in het gelijknamige tv-programma. Zo intens als hij kon genieten, genoot hij ook van een heel bekend fragment van Billie Holiday. Ze trad in haar nadagen op in een uitzending van NBC, een Amerikaanse zender die heel wat aan muziek deed.

In dat televisiefragment zie je in de band die Holiday omringt bijvoorbeeld Ben Webster en Gerry Mulligan. De beste jazzzangeres in haar nadagen, het is haar aan te zien. En het is goed te horen, want haar stem klinkt als een rasp. Het is net alsof ze lucht tekort komt. Maar haar timing, haar beroemde after beat is nog perfect. Jan Wolkers werd helemaal lyrisch van die toch adequate performance van Lady Day.

Ik had die sessie op elpee, op een soort bootleg label, SAGA of zoiets. Met een werkbezoek aan Texel in het vooruitzicht, besloot ik die elpee te gaan overhandigen aan Wolkers. Als een bevestiging van het gezamenlijk genieten van Holiday. Tegelijkertijd was het natuurlijke een alibi om aan te kunnen kloppen bij één van de schrijvers die me vormde. Een favoriet tot op de dag van vandaag.

Het bedrijf op Texel waar ik moest zijn, een aannemer, wees me perfect de weg naar Wolkers zijn huis Pomona. Ernaartoe. De auto in de berm gezet, de stoute schoenen aangetrokken, naar de voordeur en aangebeld. Geen reactie. Nog een keer bellen. Gelukkig, daar ging de deur open. Voor me stond Wolkers. Een en al vriendelijkheid, maar heel gedecideerd. Nee, hij had geen tijd, want hij moest voor de jongens zorgen, die tussen de middag thuis waren van school. Ik kreeg nog wel de gelegenheid uit te leggen waarom ik gekomen was. Ik overhandigde vervolgens de toen enigszins beduusde schrijver de Holiday-elpee en groette hem ten afscheid.

Nog vaak heb ik aan dat kortstondige bezoek aan Texel en aan Wolkers gedacht. Zeker bij het zien en horen van dat bewuste muziekfragment (welk stuk is het eigenlijk? vraag ik me nu af). En natuurlijk dacht ik er aan bij het overlijden van Wolkers, nu al zo’n vier weken geleden. Een inspirerende jazzliefhebber, de maker van onder andere de plastiek die hoort bij de Boy Edgar Prijs, is dood. Hij leve voort in zijn werk vol passie, in onze herinnering.