CD-RECENSIE

David Murray’s Black Saint Quartet feat. Cassandra Wilson – Sacred Ground
bezetting: David Murray: tenorsaxofoon en basklarinet; Cassandra Wilson: zang; Lafayette Gilchrist: piano; Ray Drummond: bas; Andrew Cyrille: drums
opgenomen: 20 en 21 oktober 2006 in Peter Karl Studios New York
release: 2007
label: Justin Time, distributie: Challenge Records
tracks: 7
tijd: 65.47
website: www.justin-time.com - www.3dfamily.org - www.challenge.nl
door: Rinus van der Heijden

Het is een heel andere David Murray die je op deze ‘Sacred Ground’ hoort dan op de 220 eerdere albums waarop hij meespeelt. De tenorsaxofonist en basklarinettist is weliswaar leider van het Black Saint Quartet, maar waar hij doorgaans onverbiddelijk de hoofdrol naar zich toetrekt, voegt hij zich hier naar zijn bandleden in het algemeen en naar zangeres Cassandra Wilson in het bijzonder. Met de van hem bekende lenige en grillige muzikale bewegingstaal slingert hij zich door het totaalgeluid, maar met geen andere bedoeling dan wat hier wordt gebracht, nog mooier te maken.

De muziek van deze cd is geïnspireerd door de film ‘Banished’ van regisseur Marco Williams. David Murray tekende voor de soundtrack. Voor deze – van jazz druipende – cd verzekerde hij zich van de medewerking van de Amerikaanse intellectueel Ishmael Reed, die de tekst van het titelstuk ‘Sacred Ground’ en het slotstuk leverde: ‘The Prophet of Doom’. Dit laatste is volledig op het muzikale lijf geschreven van Cassandra Wilson. Zij betoont zich hier als die andere, grote Amerikaanse jazzvertolkster Abbey Lincoln. De inbreng van Wilson is overigens van grote waarde. Zij zingt slechts in enkele stukken, maar het samenvallen van haar spel met dat van Murray is onvergetelijk.

Je zou er bijna bij vergeten dat de kwartetstukken er ook mogen zijn. Het klaterende pianospel van Gilchrist concurreert fraai met het marmeren basgeluid van Ray Drummond. Het slagwerk van Andrew Cyrille spant – vooral in een lang aangehouden solo plus tijdens zijn ‘strijd’ met de instrumenten van Murray – een rechtstreekse boog naar de jazzgeschiedenis. En wie dan nog niet tevreden is, mag eens op zijn gemak gaan zitten voor de teksten, op voornoemde twee na van de hand van David Murray. Zij zijn voor Amerikaanse begrippen uiterst kritisch, waarmee het Black Saint Quartet aantoont dat moderne jazz die iets wil zeggen, slechts kan gedijen in de maatschappij van nú.