CONCERTRECENSIE. Bimhuis Amsterdam, Mark Feldman Group, 15 oktober 2007
beeld: Ger Koelemij, Thomas Huisman
door: Tim Sprangers

Schuchter. Afwezig. Introvert. Sloffend. Autistisch. Zwijgzaam. Verbitterd. Enkele gedachten na de entree en eerste noten van Mark Feldman in het Bimhuis. De violist, voornamelijk bekend door zijn participatie in gezelschappen van John Zorn, is een in zichzelf gekeerde man. Tijdens het optreden kondigt hij enkel af en toe de nummers aan en introduceert een paar keer zijn drie muzikanten. Contact met het publiek maakt hij zelfs niet met zijn ogen.

Mark Feldman, Drew Gress en Tom Rainey - klik op foto

Feldman bewaart zijn volledige concentratie voor de muziek. Het is werkelijk aangrijpend te zien in welke mate de Amerikaan is gericht op de klanken van de band en zichzelf. Zijn lichaamsbewegingen wringen zich in de muziek. Hij geniet met volle teugen van de composities en verplaatst zich volledig in het groepsgeluid, ook als zijn vioolgeluid zelf afwezig is. Na een felle intro bestaande uit twee vinnige muzikale stukjes, waarbij pianist Whu Warren synchroon meeloopt, wacht hij nerveus op het antwoord van de anderen. Als drummer Tom Rainey en bassist Drew Gress na een zenuwslopende stilte een razend freejazzgeweld opzetten, schrikt Feldman met heel zijn lichaam. Het heeft wat gegiechel in de zaal tot gevolg. 

Feldman begeeft zich op vele vlakken. Cheryl Crow, Dianna Ross, Joe Lovano, Johnny Cash. Het is slechts een minimale greep uit een legio artiesten met wie de Amerikaan heeft samengewerkt. De laatste jaren werkt hij veel samen John Abercrombie wat heeft geleid tot drie ECM-platen. Niet alleen de nummers zelf, ook het spel van Feldman is doordrongen met invloeden. Country, klassiek, bebop en freejazz; het lukt hem stijlen te combineren in slechts enkele noten. Met veel gevoel, intelligentie en ervaring zitten de stukken, allen door Feldman geschreven, knap in elkaar. Drie ontroerende akkoorden, die doen denken aan de betere nummers van Radiohead, vormen de basis van ‘Chaos’. Het nummer slaat plotseling om naar rockachtige taferelen om deze een fractie later te onderbreken met een zwaar klassiek intermezzo. Hij doet het op bijzondere en doordachte wijze. De violist speelt snijdend en legt de vinger op de gewonde plek. Het is soms zelfs akelig om naar hem te luisteren, door directe en confronterende klanken. 

Ook dankzij de bedrevenheid van de band, maar voornamelijk door de unieke stijl van zijn spel zelf, maakt het optreden indruk. Als dit eindigt met minimale aanrakingen van de piano durft het Bimhuis pas na tien seconden stilte te applaudisseren. Uit respect en in de hoop dat er nog meer tonen zouden volgen.

• Mark Feldman website
• Fotografie: Mark Feldman; Thomas Huisman. Drew Gress, Tom Rainey; Ger Koelemij