CD-RECENSIE

Michel Blanc – Les onze tableaux de l’escouade
bezetting: Michel Blanc, drums, vibrafoon, percussie; Jean-Luc Capozzo, trompet, bugel; Franck Vigroux, gitaar, elektronica; Jean-Marc Bourg, stem; Antonin Rayon, orgel; Sandrine Robilliard, cello ; Eloïse Decazes, zang ; Tom Gareil, vibrafoon ; Aurélien Besnard, klarinet
opgenomen: juli, augustus 2007
release: 2007   
label: D’Autres Cordes
tracks: 11
tijd: 39:40
myspace: www.myspace.com/michelblanc - www.myspace.com/dautrescordes
door: Jan Jasper Tamboer

De muziek op het tweede album van de Franse drummer, bandleider en componist Michel Blanc schiet alle kanten op, van lieflijke melodieën op de vibrafoon tot zwaar overstuurde gitaren, en van dromerige trompetpartijen tot bizarre elektronica. Maar de lieflijkheid en dromerigheid hebben het wel flink te verduren.

Michel Blanc vertelt een verhaal. Het verhaal dat hij destilleerde uit de dagboeken van zijn grootvader die diende in het Franse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog. De elf tableaus uit de albumtitel ‘Les onze tableaux de l’escouade’ beschrijven elk een keerpunt van oorlogshandelingen in de loopgraven. Vaak zijn de instrumenten de vertellers, maar ook is er een echte, menselijke verteller, Jean-Marc Bourg, die gezegend is met een aangenaam warme, diepe stem. Die warmte vormt nogal een contrast met de muzikale omgeving. Blanc slaagt er goed in om de beklemming en vervreemding van oorlog weer te geven, waardoor het album voor een groot deel allerminst aangenaam is om naar te luisteren.

Een treinfluit is hoorbaar aan het begin van de cd, de soldaten vertrekken naar het front, vervolgens zet de vibrafoon een thema in dat later in verschillende variaties terugkomt. In het tableau ‘L’offensive d’octobre’ wordt het oorlogsoffensief verbeeld door wild bulderende gitaren met een dreigende elektronische bas. ‘Les sacrifiés’ is een prachtig ingetogen gezongen ballade met vibrafoon en cello vanuit het perspectief van degenen die zich opofferden in het strijdgewoel, een rustpunt op het album. In ‘Les mutineries’ heerst alom chaos en verwarring, want de soldaten komen in opstand. Zo heeft elk tableau zijn eigen vertelling. In het tiende tableau wordt opgeroepen tot herinnering van de gevallenen in een authentieke geluidsopname, waarna het rustgevende ‘Le visage d’Amélie’ klinkt, met opnieuw die vibrafoon.

Blanc speelt onder meer in de band Push the Triangle. Met een rol voor draaitafels doet deze experimentele band verwijzingen naar rock, freejazz en klassieke concepten. Frank Vigroux speelt hier ook in mee, hij is gitarist op de cd ‘Les onze tableaux de l’escouade’.

Les onze tableaux de l’escouade is beslist geen gemakkelijke plaat, maar wie zich overgeeft aan de muziek en zich laat onderdompelen heeft in ieder geval voldoende stof tot nadenken.