CD-RECENSIE

Alessandro Fongaro’s Pietre - Pietre
bezetting: Alessandro Fongaro contrabas; Jesse Schilderink tenor- en baritonsaxofoon; Sun-Mi Hong drums; Nicolò Ricci tenorsaxofoon
opgenomen: 27en 28 januari 2023, Schenk Studio, Amsterdam
uitgebracht: 5 juli 2024
label: Honolulu Records
aantal stukken: 11
tijdsduur: 42’09
website: honolulurecords.com
door: Jeroen Jansen



Het tweede album van het kwartet Pietre is een compromisloze en overrompelende muzikale ervaring. Bandleider Alessandro Fongaro, geboren in het Italiaanse Valdagno en inmiddels stevig geworteld in de Nederlandse jazzscene, presenteert zich hier als een muzikale krachtcentrale. Zijn spel op de contrabas is rauw, expressief en melodieus, en zijn composities zijn rijk aan verrassingen, ritmische wendingen en emotionele intensiteit. Fongaro doet denken aan Charles Mingus: een muzikant die zijn persoonlijkheid in elke noot legt, krachtig, direct, weinig subtiel, maar altijd meeslepend.

Reflectie
De bassist studeerde aan Codarts en het Conservatorium van Amsterdam, en won onder andere de Erasmus Jazz Prijs en Keep an Eye The Records. Zijn muziek is een reflectie van zijn innerlijke wereld, waarin vriendschap, liefde en introspectie samenkomen in een klanklandschap dat zich niet laat vangen in één genre. De affiniteit met jazz is duidelijk, maar ook invloeden uit freejazz, postpunk, ska, hedendaagse klassieke muziek en psychedelica zijn hoorbaar. Wat dit album extra gelaagd maakt, is het intelligente gebruik van elektronische effecten: subtiele vervormingen en ambient-achtige texturen zorgen voor een extra dimensie die de luisteraar voortdurend op scherp zet.

Narratief
Eén van de sterkste kanten van ‘Pietre’ is hoe de composities niet alleen individueel overtuigen, maar ook samen een narratief vormen dat het album tot een coherente muzikale reis maakt. De openingstrack ‘Barbaro’ zet direct de toon met een sonische explosie. Fongaro’s contrabas gromt en stuwt, terwijl de saxofoons van Ricci en Schilderink zich als stormwinden door het klanklandschap bewegen. Vanuit deze brute energie glijdt het album over in ‘Doggo’, een caleidoscopisch werk waarin elektronische effecten een hoofdrol spelen. De instrumenten lijken zich soms los van elkaar te bewegen, alsof ze in afzonderlijke kamers spelen, maar worden telkens weer samengebracht in een hypnotiserende groove. 

Sacrale sfeer
De reis eindigt met ‘The Holy Mountain’, een compositie die de intensiteit van de voorgaande stukken niet probeert te overtreffen, maar juist verdiept. Hier heerst een bijna sacrale sfeer, waarin rust en spanning elkaar afwisselen. De saxofoons zingen als stemmen in een kathedraal, de bas pulseert als een hartslag onder de oppervlakte, en Sun-Mi Hong’s drums klinken als rituele slagen die de luisteraar begeleiden op een innerlijke tocht.

Brute schoonheid
Met ‘Pietre’ levert Alessandro Fongaro een album af dat niet alleen zijn eigen kwaliteiten als bassist en componist onderstreept, maar ook de kracht van collectiviteit viert. Elk lid van het kwartet schittert, maar samen tillen ze elkaar naar een hoger niveau. Het resultaat is een album van een brute schoonheid dat schuurt, verrast en bovenal genadeloos blijft hangen.

Beluisteren via Spotify.

Live in Worm Rotterdam, 2024.