FESTIVALRECENSIE. Dinant Jazz Festival, Abdij van Leffe, Dinant, België, 25 t/m 27 juli 2025
beeld: Hugo Lefèvre
door: Georges Tonla Briquet en Leentje Arnouts

Dinant Jazz houdt vast aan zijn kleinschaligheid en dat leverde drie dagen genieten op in het bucolische kader van de binnentuin gelegen naast de Abdij van Leffe. Publiekstrekkers dit jaar waren Joe Lovano, Philip Catherine en John Scofield.

  
Philip Catherine, Joe Lovano en John Scofield op Dinant Jazz Festival.

Op Dinant Jazz nog steeds geen bachanaal van groepen en podia. Ander typische kenmerk is de gemoedelijke sfeer waarbij de artiesten rustig tussen het publiek wandelen. Met Vincent De Bast achter de knoppen voor het geluid was dat aspect eveneens optimaal. Dat de man op de verlanglijst staat van heel wat groepen is niet toevallig. Kortom, Dinant Jazz blijft een verademing tussen het aanbod van mega evenementen. 

Jong talent
Dankzij het jaarlijks concours schenkt Dinant Jazz de nodige aandacht aan opkomend talent. Het Yo Hess Quartet dat vorig jaar de eerste prijs in de wacht sleepte, mocht het festival openen. Ze kregen destijds de felicitaties van de jury vanwege de samenhang, het evenwicht en de onderlinge dynamiek. Punten waar ze concreet aan hadden gewerkt. Het DNA van bop en swing zat sterker dan voordien ingebed in de composities van Yonatan Hess die tevens opviel als saxofonist. Wat meer cohesie in de set zelf en het komt helemaal goed mede dankzij de inventieve prestatie van pianist Simon Groppe.

  
Het kwartet van saxofonist Yo Hess. Pianist Hakan Basar trad op met zijn trio.

In de sectie jongeren was het ook uitkijken naar Hakan Basar Trio, een joker ingezet door artistiek directeur Jean-Claude Laloux. Totaal onbekend maar het optreden staat inmiddels gegrift in het geheugen van de aanwezigen. De podium présence met een gezond kantje showmanship van pianist Hakan Basar viel meteen op. Drummer Bernardo Guerra en bassist Michelangelo Scandroglio deelden zijn jeugdige energie. Samen zorgden de drie voor een heuse wervelwind en boden een nieuwe akoestische kijk op het klassieke pianotrio. Noteer de naam. 

Twee verjaardagen
Vocalist David Linx werd zestig dit jaar en harmonicavirtuoos Grégoire Maret vijftig. Beiden kregen carte blache om een verjaardagsfeestje te bouwen.

Linx deed het zoals we hem kennen met het nodige maniërisme en charisma. De man heeft niet alleen een zeer persoonlijke zangstijl maar is onweerlegbaar muzikant in hart en nieren. Geen enkele noot ontsnapt hem. Hij schrijft bovendien al zijn teksten zelf. Omringd door trouwe kompanen pianist Gregory Privat, bassist Chris Jennings en drummer Donald Kontomanou ging het van latin naar swing en chanson. Een geoliede machine sinds jaren. Bij deze gelegenheid mocht het natuurlijk wat meer zijn en verschenen Grégoire Maret en Paolo Fresu aan zijn zijde. Voor het tweede deel werd er zelfs de Jazz Station Big Band bijgehaald die inmiddels ook al twee decennia samen is. Een van de hoogtepunten was het duet van trompettisten Paolo Fresu en Pauline Leblond. Een uitbundige viering die uiteindelijk toch net iets te lang uitdraaide. 

  
David Linx op het podium met de Jazz Station Big Band en trompettist Paolo Fresu plus mondharmonicaspeler Grégoire Maret.

Grégoire Maret koos al evenzeer een plejade van bekenden voor zijn happy birthday. We vernoemen trompettist Till Brönner en pianist Jason Rebello terwijl achter het drumstel Magnus Oström zat die indertijd deel uitmaakte van het E.S.T.. Maret zijn meesterschap blijft buiten kijf. De man benadert grandioos de klank van Toots Thielemans maar doet er zijn eigen ding mee via uiterst gedurfde en doorgedreven verbuigingen en uithalen. Helaas was dat alles niet genoeg om het geheel van de nodige spanningsbogen te voorzien. Maret zijn vorige passages in Dinant waren toch wel van een ander kaliber.

Een avant-première
De Franse trompettiste Pauline Leblond die al zowat vijftien jaar Brussel als uitvalsbasis heeft, kwam haar album voorstellen dat in het najaar verschijnt. Ze introduceerde een dubbel kwartet van strijkers en jazzgroep. Beiden vulden elkaar naadloos aan. Ondanks twee invallers zorgde dit gezelschap voor een hoogtepunt van het festival. De composities en arrangementen getuigen van een superieure vakkundigheid die doet denken aan het werk van Nelson Riddle. Er kwamen de nodige verwijzingen naar New Orleans zonder in clichés te vervallen. We noteerden tevens de nodige Django-swing, met een knipoog zonder te expliciete accenten. Heel apart waren de parlando-passages met teksten van Pablo Neruda die zowel in het Frans als het Spaans gebracht werden. Dat Leblond ook al eens actief is in de theaterwereld kwam hierbij naar voren. We vernoemen hier nog graag referenties als Henri Mancini en David Axelrod. Knap dat zo een uitgebreide bezetting met jonge muzikanten zich waagt aan dergelijk akoestisch repertoire van zelf gecomponeerde nummers. Een tip voor programmeurs.

  
De Franse trompettiste Pauline Leblond met strijkers en band. Philip Catherine met Nicolas Fiszman.

Hartverwarmend
De bijna drieëntachtigjarige gitarist Philip Catherine had als metgezel discipel en jarenlange vriend Nicolas Fiszman aan zijn zijde. Deze laatste is bassist en gitarist en was de rechterhand van onder meer Sting, Toots Thielemans en Dominic Miller. In Dinant schitterde hij als de reddende engel van Catherine. Die gaf zelf toe dat hij kampt met Alzheimer-problemen en daardoor wat vergeetachtig begint te worden. Dat kwam tot uiting in zijn licht verwarde commentaren maar zijn gevoel voor humor blijft duidelijk onaangetast. Zodra hij de snaren aanraakte, zag je zijn ogen schitteren en hoorde je die meesterlijke en onevenaarbare sound. Lyrisme en poëzie zoals alleen Catherine dat in handen heeft. Dankzij Fiszman werd het een hartverwarmend concert in intieme kring op huiskamerniveau. Tekenend was dat de rumoerige tooghangers aan de achterzijde van de tent zich helemaal gedeisd hielden. Indien muziek als vector dient voor het overbrengen van gevoelens was de opdracht geslaagd. 

John Scofield Quartet
John Scofield behoort tot de lange reeks peters van Dinant Jazz en voelt zich hier helemaal thuis. Hij kon rekenen op John Medeski die afwisselend plaats nam achter Hammond en piano, de jonge energieke drummer Ted Poor en de net iets meer discrete maar functionele contrabassist Vicente Archer. Vanaf de eerste noten gingen de vier er stevig tegenaan met een cocktail van soul, jazz, rock en funk. Het leek wel of Scofield onder hoogspanning stond. Hij lanceerde de ene vinnige solo na de andere maar ook bij de interactie met zijn muzikanten was het knallen. De stroomstoot die voor de nodige vonken zorgde op zaterdagavond. 

  
John Scofield en Joe Lovano met hun gezelschappen. Scofield trad ook op bij Lovano.

Joe Lovano met The Marcin Wasilewski Trio
Joe Lovano is een graag gezien gast in Dinant. Hij trad er dan ook al verschillende malen op. De liefde is wederzijds. “Dinant is saxophone heaven,” verklaarde hij met een grote glimlach. Hij hield woord. In gezelschap van pianist Marcin Wasilewski, bassist Slawomir Kurkiewicz en drummer Michal Miskiewcz laveerde hij door de (tenorsax)geschiedenis via overbekende nummers die hij volledig naar zijn hand zette aangevuld met eigen materiaal. Dit alles verankerd in de Sonny Rollins-traditie maar vooral met de Joe Lovano-stempel. Heel veel solo’s, niet alleen van de groepsleider maar ook van zijn medemuzikanten. En toch stoorde het niet. Het totaal vloeide naadloos over in elkaar. Op geen enkel moment was het overdaad. Als klap op de vuurpijl kwam John Scofield mee het podium op. Elektriciteit gegarandeerd tussen de twee iconen door wederzijdse steekspelletjes maar tevens heetgebakerd als kwintet. 

Een gedroomde afsluiter voor Dinant Jazz 2025. Volgend jaar vieren ze het vijfentwintigjarig jubileum van het festival. Hou het laatste weekend van juli alvast vrij.

• dinantjazz.com