CD-RECENSIE

Chantal Acda & The Atlantic Drifters – Silently Held
bezetting: Chantal Acda zang, akoestische gitaar; Bill Frisell elektrische gitaar; Thomas Morgan contrabas; Colin Stetson saxofoon; Shahzad Ismaily akoestische gitaar, piano, percussie, moog; Eric Thielemans drums; Kurt Van Herck saxofoon; Joachim Badenhorst klarinet; Niels Van Heertum euphonium; Jozef Dumoulin piano
opgenomen: Studio Figure 8 (Brooklyn), Finster Studio (Antwerpen), Studio 78 (Borlo) 
uitgebracht: 3 mei 2024
label: Challenge Records
aantal stukken: 9
tijdsduur: 52’14
website: chantalacda.com - challengerecords.com
door: Georges Tonla Briquet


En plots stond ze op het (zij)podium van Jazz Middelheim, Chantal Acda, de zangeres en componiste die vooral naam maakte in singer-songwritersmiddens dankzij releases bij het befaamde Glitterhouse label.

De Nederlands-Belgische Acda (1978) kreeg een carte blanche voor haar optreden in Park Den Brandt en gebruikte die gretig om mooi volk uit te nodigen met voorop Bill Frisell. Van dit duo verscheen indertijd ‘Live At Jazz Middelheim’. Zeven jaar later is er een vervolg op cd onder de titel ‘Silently Held’, nu met de steun van nog meer prominente muzikanten. We vernoemen naast Bill Frisell ook Thomas Morgan, Eric Thielemans, Colin Stetson, Shazad Ismaily, Jozef Dumoulin, Joachim Badenhorst , Niels Van Heertum, en Kurt Van Herck. Sommigen dromen van een dergelijke bezetting, Chantal Acda kreeg het voor elkaar dat ze voor haar de (home)studio introkken. 

Vertrouwen
‘Silently Held’ is een mooi bewijs dat jazzhelden als deze zich eveneens goed voelen in een ander milieu. Niet helemaal ver weg van hun comfortzone gezien hun verleden bij diverse parallelle projecten. Het heeft natuurlijk ook te maken met het vertrouwen dat Acda hen inboezemt.

Aan de hand van subtiel tintelende noten openen ze de deur van een akoestische wereld met een zingende fee die de luisteraars verwelkomt. Geen vrolijk deuntje maar een broze en weemoedige terugblik op wat was. Een sfeer typerend voor het vervolg met titels als ‘I Can’t Make You Love Me’ en ‘The Friends Parade’ (fluwelen sax), ‘Above’ (uiterst donker), ‘Hear It Out’ (als een lichte bries die grashalmen zacht doet wiegen) of ‘Taking Part’ (de onweerstaanbare combinatie van borsteltjes, contrabas, gitaar, en fluisterende zang).

Negen ontboezemingen boordevol vragen en twijfels, dikwijls zonder pasklaar antwoord. Een album van introspectie dat ook de luisteraar aanzet tot nadenken zonder te zwaarmoedig te klinken. Uiterst delicaat luistervoer voor fijnproevers. Zeker voor fans van Cowboy Junkies, Chris & Carla en Naima Joris.

Beluister het titelnummer via Spotify, inloggen noodzakelijk.

The Friends Parade.