CONCERTRECENSIE. David Murray Trio, De Singer, Rijkevorsel, België, 1 mei 2023
beeld: Olga Beumer
door: Cyriel Pluimakers

Tenorsaxofonist David Murray (1955) is een van de iconen van de Loft Jazz uit de jaren zeventig. Op zijn negentiende brak hij al door en deed hij de wereld versteld staan met zijn durf en expressie. Amper twintig geworden mocht hij zich al op de fameuze Tenor Battle op het North Sea Jazz Festival meten met de groten der aarde. Sindsdien was hij een regelmatige gast in Europa en zorgde hij ook nog eens voor honderden(!) albums. Zijn oeuvre is meer dan gigantisch en met name de magistrale octetten uit de jaren tachtig staan bij de echte jazzliefhebbers in het geheugen gegrift. Muziek die zich kan meten met de meesterwerken van Mingus, Monk en Ellington.

  
David Murray speelde in Rijkevorsel de sterren van de hemel.

Passie
De laatste decennia is het wat rustiger geworden rond Murray: hij woonde geruime tijd in Frankrijk maar is inmiddels teruggekeerd naar New York en maakt compacte tournees. Nu staat hij in de sfeervolle Singer jazzclub in het Belgische Rijkevorsel met zijn nieuwe trio. “All my friends have died, but here is the new generation”, zo kondigt hij zijn jonge ritmesectie aan: contrabassist Luke Stewart en drummer Russell Carter. Vanaf het eerste moment zet het trio een stevige groove neer: Murray’s geluid is als vanouds fabuleus en de drive van de ritmesectie in ongekend. Er wordt gemusiceerd met ware passie, zoals die kenmerkend was voor Murray’s generatie: geen conservatoriumtrucjes maar spelen met hart en ziel.

  
David Murray Trio met drummer Russell Carter en contrabassist Luke Stewart.

Magisch
Bekende stukken van Murray passeren de revue en zijn gedreven improvisaties kunnen rekenen op enthousiaste reacties van het aanwezige publiek. Meer dan aanstekelijk is het spel van contrabassist Stewart en drummer Carter, die het concert naar grote hoogten drijven. Ruimhartig deelt de leider complimenten uit aan zijn begeleiders. Majestueus is de aanpak die Murray neerzet in ballads. Zijn bezielde en brede geluid geeft elke stuk precies dat beetje extra waardoor het resultaat telkens magisch wordt. Ook de meer funky composities komen stevig uit de verf: de alerte Stewart weet met zijn opzwepende contrabasspel de tenorsaxofonist aan te vuren tot grote hoogten. 

Hartstocht
Murray staat bekend als een groot womanizer en uiteraard worden de dames in de zaal in het zonnetje gezet met het weldadige ‘Anita and Anita’, zo’n warmbloedig stuk dat net niet sentimenteel wordt. Ook nu hij op leeftijd is weet Murray passend uiting te geven aan zijn hartstocht. Dat hij er ook nog in slaagt om een energieke toegift neer te zetten na deze muzikale marathon, is wederom een bewijs voor zijn uitzonderlijke artistieke kwaliteiten. Een raadsel blijft het wel waarom in Nederland geen enkel jazzpodium in staat is geweest om een plekje vrij te maken voor deze grootmeester van de tenorsaxofoon. Op zijn minst opmerkelijk!

• desinger.be