Uri Caine’s Bedrock Trio tilt zichzelf naar eenzame hoogte
CONCERTRECENSIE. Uri Caine’s Bedrock Trio. Paradox Tilburg, 18 september 2009
beeld: Stef Mennens
door: Rinus van der Heijden
Het Bedrock Trio met bassist Tim Lefebvre en slagwerker Zach Danziger is gegroepeerd rond toetsenist Uri Caine. Zoals gebruikelijk is de musicus die zijn naam verbindt aan een groep, ook degene die de meeste aandacht opeist. Bij het Uri Caine’s Bedrock Trio is daar geen sprake van. Wellicht dat Lefebvre en Danziger door hun manier van spelen de meeste aandacht verdienden, oude rot in het vak Uri Caine liet niet met zich sollen en tilde mét zijn twee kompanen de muziek naar grote en eenzame hoogten.
Uri Caine's Bedrock Trio met gastvocaliste Barbara Walker zorgden voor een gedenkwaardig spektakel in de Tilburgse Paradox
Het totaalresultaat van dit merkwaardige driemanschap valt nauwelijks te omschrijven. Soul, pop, funk, jazz, Amerikaanse amusementsmuziek, terugblikken in de Amerikaanse liedjescultuur, het was allemaal in één grote pan gegooid, die werd opgestookt door de Fender Rhodes en synthesizer van Caine, de basgitaar van Tim Lefebvre en de summiere drumkit van weirdo Zach Danziger.
Uri Caine is binnen het Bedrock Trio een fenomeen als het om deconstructie gaat. Hij zet een melodie aan, plukt die meteen uit elkaar en giet hem langs volstrekt onvoorspelbare wegen in nieuwe vormen. Maar ook zonder melodisch materiaal roept de vingervlugge Uri Caine op tot genot. Uitgebreide klankterreinen zijn grond voor mooie improvisaties, waarin de vrije geesten van toetsenist, bassist en slagwerker rondwaren, maar die nergens verzanden in onbegrijpelijk gehannes.
Het meest tot de verbeelding sprekend is slagwerker Zach Danziger. Hij is in zijn eentje de machtige machinekamer, waar het hart van de muziek wild bonkend levend wordt gehouden. Ritmisch slaat hij als geen ander, schijnbaar zonder moeite rammelt hij het ene na het andere idee uit zijn drumstel. Eten, drinken, plassen en poepen heeft Danziger al geleerd, lachen nog niet. Maar het is overduidelijk, dat hij drummend de baarmoeder heeft verlaten.
Voor een enorme verrassing zorgde zangeres Barbara Walker, die met het trio meereist. Over wat een stem en performance beschikt deze vrouw. Zij beheerst het scatten als geen ander en als zij dat doet snelt ze in de zesde versnelling langs Ella Fitzgerald voort. Maar ook Braziliaans, spekvette soul, gospel en pure jazz zijn in haar verenigd. Aretha Franklin, Nina Simone, Odetta, Sarah Vaughan en Mahalia Jackson, met al die legendarische stemmen kan Barbara Walker zich meten. Daarbij giet zij alles in haar eigen idioom, jut zij de zaal onontkoombaar op en boog zij het aanvankelijk ondefinieerbare concept van Caine c.s. om naar de lichtere kant.
'Uri Caine zet een melodie aan, plukt die meteen uit elkaar en giet hem langs volstrekt onvoorspelbare wegen in nieuwe vormen.'
Intussen vloeide het erfgoed van Blood Sweat & Tears en Chicago Transit Authority – compleet met koperkoren – uit Uri Caine’s synthesizer, was het publiek gedeeltelijk in trance en was het duidelijk, dat hier iets bijzonders aan de hand was. Het concert van het Bedrock Trio was onderdeel van het Incubate-festival, een evenement dat muziek centraal stelt, maar ook beeldende kunst en andere disciplines toegang geeft. Dit allemaal onder de voorwaarde dat het gebrachte zich onderscheidt van de grootste gemene deler. En hoewel de organisatoren van Incubate het waarschijnlijk zó niet voor ogen hebben gehad, voldeed het Bedrock Trio wel degelijk aan die dwingende eis.
De toegift deed uiteindelijk de deur dicht. Barbara Walker zette op adembenemende en authentieke wijze de spiritual ‘Nobody Knows The Trouble I’ve Seen’ in, waarop het Bedrock Trio het stokje overnam en als een improviserende marching-band dit gedenkwaardige concert afsloot.
