CD-RECENSIE 

Catherine Russell - Sentimental Streakbezetting: Catherine Russell; zang, Steven Bernstein; trompet, schuiftrompet, cornet, Howard Johnson; tuba, Mark Shane; piano, James Wormworth, drums, Mark Munisteri; gitaar, banjo, Byron Isaaks; bas, Lee Hudson; bas, Larry Ham; piano, Brian Mitchell; piano, Larry Campbell; gitaar, mandolin, viol, Rachelle Garniez; accordeon, Erik Lawrence; saxofoon
release: 2009
label: World village
tracks: 14
tijd: 47:05
websites: www.catherinerussell.net - www.worldvillagemusic.com
myspace: www.myspace.com/catrussell
door: Mischa Andriessen


Bij de eerste beluistering moest toch even bekeken worden of er niet een oude cd in de speler was blijven zitten. Producer Larry Campbell is erin geslaagd de cd op een prettige manier gedateerd te laten klinken, zoals je een hedendaagse foto met een bruin tintje ook wat meer sfeer kan geven (mits je het goed doet en niet overdrijft).

Catherine Russell kent de wereld van de oude jazz heel goed. Haar vader is pianist Luis Russell die met Louis Armstrong en King Oliver heeft gespeeld. Haar moeder Carline Ray was bassist en zangeres en nam de jonge Catherine mee om Rashaan Roland Kirk en Thelonious Monk te gaan zien. 

Jazz in het bloed dus. Op Russels debuut-cd 'Cat' zong ze vooral blues georiënteerd materiaal en koos ze er vaker voor zonder rafels te zingen. Het lijkt alsof ze de vooroordelen die vocale jazz aankleven op “Sentimental Streak” niet meer per se wil vermijden. Anders gezegd, ze vertrouwd hier meer op haar eigen kracht en dat is terecht. Bij menigeen was dit repertoire met nummers van Hoagie Carmichael, Wil Dixon en vader Luis Russell nogal drakerig geworden, zeker met zo’n authenticiteitssausje. Niet bij Russell die met veel gevoel, maar zonder misplaatst pathos zingt, die bovendien over een verbluffende techniek beschikt zonder die onnodig te willen demonstreren.

'Sentimental Streak' is een plaat die ook heel wat jaren geleden gemaakt had kunnen worden. In veel gevallen zou dat een punt van kritiek zijn, maar Catherine Russells tweede cd klinkt zo vanzelfsprekend, dat het hier een compliment zonder voorbehoud is.