Benjamin Herman Trio zoekt het in veiligheid
CONCERTRECENSIE. Benjamin Herman Trio met Daniel von Piekartz, Lantaren Venster Rotterdam, 13 september 2014
beeld: Maurits van Hout
door: David Cohen
,,Dankjewel dat jullie in zulke groten getale zijn komen luisteren! Dat maakt spelen echt honderd keer leuker”, grijnsde altsaxofonist Benjamin Herman na het betreden van het podium. Het swingende openingsnummer ‘Yakhal’ Inkomo’ zette de toon voor de avond in het nagenoeg uitverkochte LantarenVenster: hier werd coole, ontspannen jazz beloofd en waargemaakt.
Het Benjamin Herman Trio met zanger/pianist Daniel von Piekartz in Lantaren Venster.
Als presentator werd Herman ondersteund door de goedlachse Daniel von Piekartz, wiens stem en pianospel op de laatste cd van de saxofonist is te horen. Op dit album, ‘Trouble’, ondersteunde Herman de jonge zanger en pianist op eigen arrangementen van heel uiteenlopend repertoire. Ook op deze avond stelde Benjamin Herman zich na menige expressieve solo in de schaduw op en keek hij goedkeurend naar de kunsten van zijn medemusici.
Eigen stijl
Wanneer Von Piekartz zingt, valt onmiddellijk op hoezeer hij zijn eigen stijl heeft. Zijn stem is hoog, schor en rauw, een beetje vrouwelijk. Er klinkt een licht spottend lachje door zijn zang, alsof Von Piekartz aan het muzikale schaakbord zit en af en toe vraagt of zijn publiek hem wel helemaal doorheeft. Zijn gevoel voor expressie bleek buitengewoon natuurlijk, meeslepend en geloofwaardig. Eenzaamheid klonk door op een langzame versie van Fats Wallers’ ‘Smoke Dreams of You’, goede moed op de gospelgroove van Sly Stone’s ‘Walkin’ In My Baby’s Name’.
Achter de toetsen bleek dezelfde Von Piekartz een begenadigd begeleider, door wiens solospel geregeld de vingervlugheid van Oscar Peterson doorklinkt. De spanningsboog die hij in zijn tekstvertolking wist aan te brengen, was echter in zijn solo’s minder aanwezig, en die solo’s sloten bovendien niet echt aan bij het gevoel dat juist uit zijn zang zo sterk naar voren kwam. Wanneer Benjamin Herman echter uit de schaduwen opdook, dan maakte hij dit lichte gemis ruimschoots goed met prachtig expressief blaaswerk – het mooiste wellicht op een stuk van J.J. Cale, ‘You Got Me On So Bad’.
Daniel von Piekartz, contrabassist Thomas Rolff, drummer Joost Patocka en Benjamin Herman bedanken het publiek (l).
Erg ontspannen en degelijk was de begeleiding van de ritmesectie. Omdat Ernst Glerum, de oorspronkelijke contrabassist van de hier tot leven gebrachte plaat ‘Trouble’, op tournee was, werd hij vervangen door Thomas Rolff. Deze leek jammer genoeg niet in zijn beste vorm: hoewel hij de arrangementen feilloos beheerste, klonk zijn contrabas in het begin nogal vals en wist hij die pas erg laat zuiver te krijgen. Hij vormde wel een hecht team met drummer Joost Patocka, die evenwichtig begeleidde en rake klappen liet horen bij een drumsolo op Hermans’ hitsingle ‘Inhale Exhale’.
Cal Tjader
Ook op het snel voortijlende ‘Curaçao’, een compositie van vibrafonist Cal Tjader, speelde de band losjes, waarbij Benjamin Herman af en toe gierend de hoogte invloog. Wel had het ontbreken van echte spanning tot gevolg dat de musici zich zelden aan echt avontuurlijk spel waagden. Het bleef allemaal erg veilig en het gevoel dat het kwartet werkelijk het achterste van zijn tong liet zien, kwam pas bij de toegift ‘C.C. Rider’. ,,Zoals John Engels zegt, begint en eindigt het leven met de blues,’’ merkte Herman droog op.
Er kwamen in LantarenVenster veel bijzondere nummers voorbij, en de pretentieloze stemming zorgde voor een heel ontspannen avond. Door de uitverkochte zaal weergalmden geregeld prachtige resultaten van een goed project. Dat is ook een nadeel: van live muziek en helemaal live jazz wil je toch graag dat ze spontaan, onverwacht en verrassend blijft. En juist aan dit element van spanning en avontuur ontbrak het nogal eens bij dit concert van het Benjamin Herman Trio met als gast Daniel von Piekartz.
