CD-RECENSIE

Tyshawn Sorey - Oblique – 1
bezetting: Tyshawn Sorey drums; Loren Stillman altsaxofoon; Todd Neufeld gitaar; John Escreet toetsen; Chris Tordini bas
opgenomen: 5 juni 2011
release: 27 september 2011
label: Pi Recordings
tracks: 10
tijd: 76:35
websites: www.tyshawnsorey.net - www.pirecordings.com
myspace: www.myspace.com/tyshawnsorey/music
door: Jan Jasper Tamboer


Wie denkt dat een slagwerker alleen verstand heeft van ritme, ziet zijn ongelijk bevestigd door de Newyorkse drummer Tyshawn Sorey. Op diens album 'Oblique - 1' zijn alle composities van eigen hand. Hij schreef die zeker niet voor louter trommels en cymbalen. Het is echter niet voor te stellen dat die muziek helemaal uitgeschreven is, er wordt in een aantal stukken volop ruimte ingevuld door improvisatie.

Het slagwerk neemt lang niet altijd een prominente plaats in op 'Oblique - 1'. Opvallend dat Sorey zichzelf op veel nummers slechts een bescheiden rol toekent. De drummer bedoelde het nummer 'Eighteen' zelfs voor alleen altsaxofoon en op onder meer het ingetogen 'Twenty-Four' beperkt hij zich tot het gedoseerd aanbrengen van accenten.

Sorey toonde in zijn samenwerking met Misha Mengelberg al aan dat hij delicaat en dienend kan spelen, terwijl hij juist bekend staat om zijn onstuimige en duizelingwekkende acrobatiek bij onder anderen Steve Lehman. Waar het muzikale verloop dat toelaat kan hij ook op 'Oblique - 1' complex en dominant uit de hoek komen, want er zit genoeg afwisseling in de plaat.

De muziek doet soms denken aan ICP Orchestra, om het dicht bij huis te houden en het samengaan met Mengelberg te verklaren, maar sluit ook aan bij de vocabulaires van John Zorn en Fred Frith. Geen makkelijke melodieën dus, geen eenvoudige harmonieën en geen toegankelijke ritmes. Wel spanning, onvoorspelbaarheid, verwarring. En ja, toch ook soms gewoon aangename tonen, dat hoort eveneens bij deze postmoderne benadering. In het trage 'Thirty-Five' speelt gitarist Todd Neufeld vrij conventionele jazznoten, die in een traditionele ballad niet zouden misstaan. De hermetische klanken van de beloftevolle pianist John Escreet zijn daarentegen af en toe onnavolgbaar. 

Voor wie met eerder albumwerk van Sorey als bandleider en componist vertrouwd is, zal 'Oblique - 1' niet meer verrassend zijn. Voor wie de slagwerker vooral kent van zijn podiumoptredens in dienst van anderen, is  de plaat wellicht een teleurstelling, omdat spectaculaire turbulentie hier niet de boventoon voert. Blijft over degenen die voor het eerst kennismaken met de Newyorker, zij leren een veelzijdig musicus kennen, met een uitgebreid idioom in theorie en techniek.

Tyshawn Sorey's Oblique
2012 New York City, Winter Jazz Fest