Pitch Pine Project: eigenzinnige en overtuigende fusion
CONCERTRECENSIE. Badcuyp Amsterdam, Pitch Pine Project, 13 september 2007
beeld: Thomas Huisman
door: Tim Sprangers
Bassist Udo Pannekeet verwezenlijkte vijf jaar geleden zijn droom door een band samen te stellen die het geluid produceert waar hij lang naar had gezocht. Jazz met invloeden van topmuzikanten die refereren aan de funky fusion van de jaren zeventig en begin jaren tachtig. Melodieën staan centraal, net als improvisatie en warmte. Weather Report, van Pannekeets held Wayne Shorter, vormt een grote inspiratiebron.
Pitch Pime Project met Tom Beek, Martijn van Iterson en Udo Pannekeet - klik op foto
Het is opvallend hoe een band die nauwelijks optreedt toch een gelikte sound produceert die je stijl achterover doet vallen. Dit is niet alleen te danken aan een gezamenlijke historie en een dosis individuele kwaliteiten; voornamelijk de eenheid in ideologie doet Pitch Pine Project klinken als een overtuigende fusionmachine met een eigen karakter. Het genre kan geregeld haar nette, zuivere en cleane karakter zo ver doorvoeren dat er een emotieloze en ook ongeïnspireerde harmonie ontstaat. Door de eigenzinnigheid, voornamelijk van bandleider Pannekeet, boeit Pitch Pine Project echter mateloos. Zijn composities zijn gevarieerd, origineel, funky en zo nu en dan ook mooi. Hij treedt zelden op de voorgrond, zoals bassisten conventioneel in het genre behoren te doen, maar blijft toch het groepsgeluid standvastig voortduwen.
Indrukwekkende solo’s zijn er van gitarist Martijn van Iterson en fender rhodes specialist Rob van Bavel. Het grootse spel van Van Iterson doet zijn saaie performance verbleken. De 37-jarige gitarist behoort tussen Pat Metheny en John Scofield. Hij beheerst de subtiliteit en de techniek van Metheny en kan met deze basis bijna net zo lekker scheuren als Scofield op bijvoorbeeld Überjam. Van Iterson heeft controle én vurigheid in zijn spel; een levendig fijne combinatie die ook de praktijken van Van Bavel kenmerkt: onstuimige solo’s zonder een moment de grip te verliezen.
Saxofonist Tom Beek wordt onterecht wel eens verweten dat het hem aan identiteit ontbeert. De drukbezette saxofonist leent duidelijk ideeën van bijvoorbeeld Shorter, maar doet dit op overtuigende wijze en bovendien met een eigen warme sound. Perfect voor een frisse jazzband als deze. De technisch zeer begaafde drummer Chris Strik maakte de eigenzinnigheid compleet. Hij was duidelijk aanwezig, maar lang niet zo centraal als bijvoorbeeld fusiondrummer Dave Weckl. Tijdens het wat chaotische nummer ‘Bombay Bar’ knalde Strik door hard te spelen, maar vooral door op slimme wijzen van ritmes te veranderen.
Pitch Pine Project is een eigengereid en uitgebalanceerde fusionband. De heldere en krachtige composities van Pannekeet in combinatie met de indrukwekkende muzikale kwaliteiten kenmerken de groepsidentiteit. Het zichtbare plezier en de droogkomische humor maken ze bovendien ook live vermakelijk. Begin volgend jaar komt het tweede album uit van Pitch Pine Project, uitgegeven door Challenge Records. Een album om naar uit te kijken.
