SESSIE. Sean Bergin, Jacko Schoonderwoerd, Victor de Boo e.a., Het Museum, Amsterdam, 7 november 2009
beeld: Gwion Lopez
door: Jan Jasper Tamboer

Rokerig is het er niet meer, maar voor het overige ziet Café Restaurant Het Museum er uit als een prima plek voor live jazzmuziek. Een bruinachtige kroeg zoals zovele in Amsterdam. Wel prijken er zwartwitfoto's van jazzhelden aan de muren en  ook hangen er posters van Het Bimhuis. Hier spelen tenorsaxofinist Sean Bergin, contrabassist Jacko Schoonderwoerd en drummer Victor de Boo hun wekelijkse akoestische sessie, met wisselende gastmuzikanten.

Sean Bergin, Jacko Schoonderwoerd en Victor de Boo vormen de vaste kern van de wekelijkse sessie.

Het trio trapt als vaste kern het optreden af. Het programma bestaat voornamelijk uit standards, die op eigen wijze inhoud en vorm krijgen. Zo wordt 'Round about Midnight' in een rumbajasje gestoken. Ook 'I'm old fashioned', 'The Days of Wine and Roses' en 'Last Cook Time' mogen rekenen op een speciale behandeling. Bergin is misschien niet de vernieuwendste saxofonist, hij kent wel een grote mate van vrijheid en hartstocht. Dat blijkt wel bij het spelen van dit repertoire, waarbij up-temponummers en ballads elkaar afwisselen.

Bergin heeft een prachtig geluid, rijk, vol en krachtig, maar ook zwoel fluisterend. Hij weet te boeien, omdat elke noot uit zijn tenen lijkt te komen, zo gevuld met overtuigingskracht. Soms onstuimig, maar nooit onbeheerst. In zijn voorovergebogen karakteristieke houding lijkt hij zijn instrument te willen omarmen en beschermen. Schoonderwoerds bas heeft heerlijke schwung, hij geeft zijn spel vaart en beweging mee. Soepeltjes weet hij de juiste noten te treffen en zijn solo's zijn miniatuurtjes. Na afloop zegt hij dat hij de laatste tijd veel geoefend heeft: "Als je veel studeert, breid je je vocabulaire uit". De Boo  toont zich een prima drummer, hij stelt zich dienstbaar op, maar is beslist niet gezichtsloos. Hij speelt strak en via zijn trommels en bekkens brengt hij met subtiele hand versieringen en accenten aan.

Bij de tweede set treedt vaste gast trompettist Boy Raaijmakers aan, jarenlang lid van het Willem Breuker Kollektief. Hij speelt zeer dynamisch met veel trillers en vooral zijn zachte tonen weten de luisteraar te raken. Zijn bijdrage met gestopte trompet komt echter minder uit de verf. Inmiddels is ook een keyboard geïnstalleerd, dat een schelle, onrustige klank voortbrengt. Dat is erg jammer, want toetsenist Robert Rook speelt er voortreffelijk op. Virtuositeit is wel vaker gehoord, maar Rook heeft ook nog een uitstekende, originele notenkeus.

In de tweede pauze nodigt Bergin twee zenuwachtige jonge tenorblazers en een pianist uit om samen te spelen. "Maar wat zullen we doen dan", roept een van hen vertwijfeld uit. Bergin noemt een nummer en zingt het thema voor. Even later circuleren er vellen bladmuziek. De jonge blazers brengen te weinig persoonlijkheid mee om te kunnen overtuigen. Met alleen techniek red je het niet. Voor het slotnummer komen alle muzikanten bij elkaar. De uitsmijter is een nummer uit Bergins geboorteland Zuid Afrika, dat vervoert, opzweept en dansen doet.

De Boo vond het een "te gekke sessie", "Alles ging goed, er was veel publiek en er werd zelfs gedanst." Bergin vult aan: "Het seizoen werkt ook mee, iedereen wil binnen zitten en het is gezellig met kaarsjes en zo". De Boo, Schoonderwoerd en Bergin werken al achttien jaar samen. "We kennen elkaar door en door". De Boo: "Ik kwam als groentje uit Groningen, zag in het woeste Amsterdam Sean Bergin optreden en dacht, met die man wil ik spelen". Ieder heeft ook zijn eigen activiteiten, zo speelde De Boo vorige week nog met George Duke, die in Nederland was vanwege Amsterdam Jazz Festival en leidt hij de huisband bij de live-optredens voor Radio 6. Een interessant en veelzijdig bestaan.

De Boo, Schoonderwoerd en Bergin leiden ook elke zondagmiddag een jamsessie in literair café De Engelbewaarder in Amsterdam. Als ze in de stad zijn tenminste.

• Sean Bergin: website - myspace
• Sessies in Café Restaurant Het Museum