James Brandon Lewis Red Lily Quintet – Jesup Wagon
CD-RECENSIE
James Brandon Lewis Red Lily Quintet – Jesup Wagon
bezetting: Kirk Knuffke kornet, James Brandon Lewis tenorsaxofoon, Chris Hoffman cello, William Parker contrabas en gimbri, Chad Taylor drums en mbira
opgenomen: eind 2020, Park West Studios, Brooklyn, NYC
uitgebracht: mei 2021
label: TAO Forms
aantal stukken: 7
tijdsduur: 51’00
website: jblewis.com - aumfidelty.com
door: Cyriel Pluimakers
De grote vernieuwingen in de naoorlogse jazz vonden voornamelijk plaats tussen de tweede helft van de jaren veertig en de jaren tachtig. Echte bakens zijn er daarna niet meer verzet, de ontwikkeling lijkt grotendeels tot stilstand gekomen. Veel actuele jazz is eerder een herhaling van zetten of een flirt met andere muziekgenres: een doodlopende weg. De urgentie die veel naoorlogse muziek kenmerkte, lijkt grotendeels verdwenen. Of toch niet helemaal?
Boodschap
Zo nu en dan staat er een musicus op die een duidelijke artistieke boodschap heeft. Tenorsaxofonist James Brandon Lewis is zo iemand, met een stijl die zijn wortels heeft in de krachtige muziek van John Coltrane, Albert Ayler, Pharoah Sanders, Dewey Redman en Don Cherry. Iconische figuren die speelden uit artistieke noodzaak en niet het conservatorium als leerschool hadden maar de blues, de gospel en de straat. Met zijn vorige albums maakte Lewis al duidelijk dat hij vol gas geeft aan de wortels van de jazz, met overduidelijke verwijzingen naar de periode dat deze muziekstijl stond voor Black Power.
Oergrond
Op zijn nieuwe album ‘Jesup Wagon’ beklemtoont de tenorsaxofonist nog meer zijn uitgesproken visie, met muziek die meer dan ooit diep verankerd lijkt in de oergrond van de jazz. Verwijzingen zijn er naar New Orleans, Amerikaanse folk en de spiritual. De productie is opgedragen aan Dr. George Washington Carver (1864-1943), een Amerikaanse landbouwkundige en uitvinder. Zijn curieuze ‘agricultural wagon’ siert de cover. De titelsong ‘Jesup Wagon’ klinkt als een gebed, gevolgd door het melancholieke ‘Lowlands of Sorrow’, waarin een tweede hoofdrol is weggelegd voor de stevig uitpakkende kornettist Kirk Knuffke.
Spiritueel
Meer dan geslaagd is de samenstelling van de ritmesectie, met de onweerstaanbare beat van contrabassist William Parker, de geplukte cello van Chris Hoffman en de avontuurlijke slagwerker Chad Taylor. Het album heeft het karakter van een suite, met een geleidelijke opbouw die toewerkt naar een climax. Diepste zielenroerselen weerklinken in ‘Arachis’ en ‘Fallen Flowers’. In het polyritmische ‘Experiment Station’ gaan de musici tot het uiterste in een aftastende stijl waarin Lewis met zijn spirituele geluid kan zegevieren. Als een saxofoongod torent hij uit boven zijn ensemble met krachtig en kleurrijk spel, waarmee hij de oppervlakkigheid van veel actuele jazz te lijf lijkt te gaan. Kornettist Kuffke dient hem ondertussen stevig van repliek.
Meeslepend
Rust treedt op in de compositie ‘Seer’ waarin slagwerker Taylor de blazers subtiel begeleidt op de ‘mbira’, de Afrikaanse duimpiano. Een insteek die we ook teugvinden in de prachtige afsluiter waarin Parker de contrabas inwisselt voor de ‘gimbri’, een Marokkaanse basgitaar. Groots en meeslepend is deze muziek: jazz zoals het bijna niet meer gemaakt wordt!
- Bekijk via YouTube de cd-presentatie van dit album, opgenomen op 8 mei 2021 in Roulette Intermedium, Downtown Brooklyn.
Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.
Een boeiende recensie die nieuwsgierig maakt.
Erik (E-mail ) - 04-07-’21 13:45