CD-RECENSIE

Orange Moon – Orange Moon
bezetting: Hendrik Lasure piano; Manolo Cabras contrabas; Mathieu Calleja drums
opgenomen: 2019, Studio Noyer, Brussel
uitgebracht: 17 oktober 2020
label: el NEGOCITO
aantal stukken: 11
tijdsduur: 41’15
website: manolocabras.com - elnegocito.bandcamp.com
door: Georges Tonla Briquet



Orange Moon is een pianotrio dat musiceert ver van de gebruikelijke typeringen. Niet echt verwonderlijk wanneer je drie totaal verscheiden persoonlijkheden als Manolo Cabras, Hendrik Lasure en Mathieu Calleja bij elkaar plaatst.

Gedurende een paar jaar had Brussel er vorig decennium een jazzlaboratorium bij. Onder leiding van Lionel Cataldo was Bravo goed op weg een even belangrijke rol te vervullen als de legendarische Kaai vijfentwintig jaar eerder. Zowat iedereen kwam er over de vloer, tot grote namen uit de internationale scene. Maar de plek in de Aalststraat was vooral een Belgische aangelegenheid. Het was daar dat heel wat groepen uit de jonge lichting ontkiemden. Gasten als Antoine Pierre, Igor Gehenot, Jean-Paul Estiévenart en Bram De Looze brachten er vele avonden en nachten door. Maar ook de oudere garde van de Kaai zakte graag af naar Bravo met Fabian Fiorini, Ben Sluijs, Erik Vermeulen en Manolo Cabras voorop. Het was deze laatste die het idee kreeg om samen met de piepjonge toetsenist Hendrik Lasure en polyvalente drummer Mathieu Calleja een eigenzinnig trio te vormen. 

Helaas sloot Bravo in 2016 de deuren maar Cabras, Lasure en Calleja bleven gelukkig in hun trio geloven. In 2019 kwamen ze drie dagen samen in de home studio van Cabras. Uit die sessies werd ‘Orange Moon’ gedistilleerd. Het zoveelste pianotrio? Denk maar anders, aldus Cabras: “Orange Moon verschilt dag en nacht met bijvoorbeeld het trio van Marek Patrman, Erik Vermeulen en mezelf in die zin dat de ritmesectie meestal de pianist volgt. Hier is het drummer Calleja die hoofdzakelijk de richting bepaalt. Die gast is een heuse colorist. Ik vergelijk hem met Eric Thielemans. Daarnaast heb je dan Hendrik Lasure die voor de gelegenheid plaatsneemt achter een akoestische piano en alle elektronische snufjes achterwege laat. Dat hij, net als Bram DeLooze, grote fan is van Jozef Dumoulin en de New Yorkse scene met Craig Taborn, komt hier goed van pas. Ik stel mij op als de ‘missing link’ tussen die hedendaagse stroming en de ‘oldskool’ improvisatie”.

Zo klinkt deze cd ook. De basispartituren worden omzichtig schuifelend ingevuld en verrijkt met de improvisatietechnieken van deze drie muzikanten met een heel aparte achtergrond. Toch mondt hun samenspel nooit uit in een kunstzinnige stijloefening van diverse generaties. “Play like water,” zei Miles Davis ooit tegen Airto Moreira toen deze hem vroeg hoe hij het best kon spelen. Een raad die dit trio deskundig opvolgt bij de uitvoering van vier pure improstukken en zeven eigen composities van de verschillende groepsleden. Ze passen daarbij op sublieme wijze de (architectuur)wetten van de tensegrity (tension-structural integrity) toe. 

Noem het desnoods kamerjazz maar dan wel met de nodige branie en originele invalshoeken. Alsof ze de ‘Poetics of Relation’ van de Caraïbische filosoof Edouard Glissant extrapoleren naar jazz en vrije improvisatie. Hoog tijd dat dit trio terug op een podium staat. 

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Crystal Baby