Bram Weijters & Chad McCullough – Pendulum
CD-RECENSIE
Bram Weijters & Chad McCullough – Pendulum
bezetting: Bram Weijters piano, Wurlitzer, Rhodes, moog; Chad McCullough trompet
opgenomen: 25 & 26 april 2018, Ace Studio, Aartselaar (B)
uitgebracht: 8 december 2018
label: Monks & Thieves
aantal stukken: 25
tijdsduur: 58’39
website: bramweijters.com - chadmccullough.com
door: Georges Tonla Briquet
Vorige zomer speelde pianist Bram Weijters zich tijdens festival Jazz Middelheim nog in de kijker met een sterk fusion getinte bewerking van Koen De Bruyne (1946 – 1977) zijn cultplaat ‘Here Comes The Crazy Man’ uit 1974. Voor zijn nieuwste cd gooide hij het over een heel andere boeg. Samen met trompettist Chad McCullough waagt hij zich aan vijfentwintig korte études op klassieke leest geschoeid.
Het is niet de eerste maal dat de Vlaamse pianist Bram Weijters (Hamster Axis of the One-Click Panther, Jelle Van Giel Group, Mazzle) en zijn Amerikaanse collega elkaars gezelschap opzoeken. Ze brachten eerder al de duo-plaat ‘Feather’ uit en hebben tevens een kwartet met John Bishop en Piet Verbist. Deze keer kozen ze het ongrijpbare thema ‘tijd’ als onderwerp. ‘Pendulum’ is opgebouwd als een ‘25-movement suite’ met een gemeenschappelijke cel die door de 24 composities muteert, inclusief een finale afsluiter. Bach en zijn ‘Goldberg Variations’ zijn niet ver af. Componist Weijters komt daar ook rond voor uit.
Elk stukje krijgt een tijdssegment, te beginnen op middernacht en eindigend een etmaal later op klokslag dezelfde tijd. Overal staan netjes de toonaard en titel erbij genoteerd. Maar hoe klinkt dit alles dan? In het persbericht staan jazz, klassiek, atmosferisch, electro-acoustic en intimistisch als kenmerken vermeld. Deze termen vatten perfect samen waar het om draait.
De twee flirten er lustig op los met deze deelgebieden en omschrijvingen. Een andere definiëring die hier duidelijk bij past is kamerjazz. McCullough speelt uiterst ingetogen en laat de trompetnoten zachtjes voortglijden zonder ergens harder of extreem hoger te blazen. Weijters wisselt af tussen akoestische piano, Wurlitzer, Rhodes en moog maar uiteindelijk blijft hij ook binnen het kader dat ze zich oplegden. Wie de tijd neemt, ontdekt de kleine verschuivingen en details waarmee het duo net geen uur lang goochelt.
Weijters en McCullough creëren op deze manier een totaal eigen versie van een perpetuum mobile. Een geslaagde en uiterst genietbare stijloefening en een perfect alternatief voor het modieuze fenomeen van ASMR.
Log in bij Spotify om dit album te beluisteren.