Eric Vloeimans & Juan Pablo Dobal – Viento Zonda
CD-RECENSIEEric Vloeimans & Juan Pablo Dobal – Viento Zonda
bezetting: Eric Vloeiman trompet, Juan Pablo Dobal piano
opgenomen: 2 en 3 juni 2018, Power Sound Studio Amsterdam
uitgebracht: november 2018
label: V-Flow
aantal stukken: 13
tijdsduur: 60’14
website: www.ericvloeimans.nl - www.challengerecords.com
door: Cyriel Pluimakers
Trompettist Eric Vloeimans is het zondagskind van de Nederlandse jazz. Alles wat hij aanraakt lijkt in muzikaal goud te veranderen, of het nu een project met filmmuziek, een barokorkest, wereldmuziek of fusion is. Zijn nieuwste loot aan de stam is een artistieke samenwerking met de Argentijnse pianist Juan Pablo Dobal, een toetsentovenaar zonder weerga: ‘Viento Zonda’.
Met zijn zoetgevooisde fluistergeluid leidt Vloeimans de cd in met het melancholieke ‘ If You Are Here’, een compositie waarbij je bijna een traan kunt wegpinken. Aan de rijke latin-traditie refereren ‘Por Las Ramas’ en Sudamérica’, beiden geschreven door pianist Dobal. De trompettist laat de ene na de andere mooie solo uit zijn trompet vloeien, maar echt Zuid-Amerikaans klinkt het niet. Dezelfde improvisaties zouden net zo goed in een andere, Europese, context kunnen passen.
Sterker is ‘The Wanderer’, een stuk waarin Vloeimans zich als een vis in het water voelt. Toch verlang je als luisteraar al na een paar minuten naar een meer pittige aanpak. Het fluwelen trompetgeluid, dat in eerste instantie innemend klinkt, wordt op den duur ronduit saai. De kunst is om schoonheid met mate te doseren, want met een overdosis bereik je het tegenovergestelde.
Slaapliedje
Groots is de sfeer die Dobal schetst in ‘Andes’: de weidsheid van het landschap zet hij in spaarzame akkoorden op de vleugel neer. Ronduit sentimenteel is de melodie die Vloeimans laat horen in ‘En Mémoire De Nos Voisins’, eerder een slaapliedje dan sprankelende muziek. Je zou willen dat Dobal hem meer van repliek dient en spanning in de productie brengt. Die komt er dan ook in het van de pianist afkomstige ‘Temperley’: het tempo wordt opgevoerd en Vloeimans wordt aangezet tot iets meer actie. Minder smaakvol is dat de heren vervolgens uitbundig gaan fluiten, misschien erg gezellig maar muzikaal minder relevant. Spannender is het gedragen ‘To Louis’ en stevig is het titelnummer ‘Viento Zonda’ waarin we Vloeimans op zijn best horen in uptempo. Het ritmische spel van Dobal voert de spanning op, maar net op het moment dat het echt leuk wordt slaan de musici weer aan het fluiten. Bijzonder jammer!
De compositie ‘Orbit’ vormt wederom een aardig slaapmiddel en ‘Guano’ schudt je gelukkig wakker, met stevige tango-referenties. De ballad ‘Mama’s’ luidt de cd uit.
Minder evenwichtig
‘Viento Zonda’ vormt een minder evenwichtig album binnen het oeuvre van Vloeimans. Het lijkt erop dat de heren, voorafgaand aan een nationale tournee, iets te snel de studio ingedoken zijn. Het klinkt allemaal vooral geanimeerd, maar de ware inspiratie ontbreekt. De trompettist drijft op routine en herhaalt iets te veel zijn bekende idioom. Irritant is ook de fors aangezette digitale echo die nogal dominant uit de luidsprekers komt: het natuurlijke trompetgeluid is ver te zoeken.
Wat zou het mooi geweest zijn als ‘Viento Zonda’ een echt latin-karakter had gehad met al die kenmerkende messcherpe en doorbloede randjes.
- Eric Vloeimans & Juan Pablo Dobal toeren tot en met eind januari door Nederland: waar en wanneer.
Beluister dit album via Spotify (inloggen).
Jammer van dit zwartgallige commentaar, ik hecht meer waarde aan de kennis en beleving die de recensist van Jazzism over dit bijzondere album schreef, alsmede de opmerking van een verslaggever over een concert door dit muzikale duo: ,,Een avond waarop Argentijnse warmbloedigheid en Vloeimans’ unieke melodische en lyrische improvisatiestijl samenvloeien tot een warm muzikaal bad op een winterse avond".
Jack (E-mail ) - 24-12-’18 13:22
Muziekrecensenten zijn er in allerlei soorten en maten. Ervaren journalisten met een gedegen muzikale achtergrond, goedwillende muziekliefhebbers, niet altijd gehinderd door een diepgravende muzikale kennis (“Kruis 11 accoord? Nee, zegt me niets”), gefrustreerde muzikanten die zelf graag op dat podium hadden willen staan. Allemaal met een eigen referentiekader en persoonlijke smaak. Is allemaal prima.
Recensies zijn leuk om te lezen omdat ze zo divers zijn. Soms lees ik heel zinnige opmerkingen, soms vind ik het grote inzin. Maar laten we recensies vooral niet te serieus nemen. Het gaat tenslotte om hoe je muziek zelf ervaart.
Harrie van den Meerendonk (E-mail ) - 07-03-’19 13:22
Na afloop van het prachtige concert de CD gekocht. Bij eerste luistering vond ik het mooi maarde muziek soms wel erg envoudig klinken. Toch pakte ik hem regelmatig weer op, en nu ruuim twee jaar later behoort hij tot mij absolute top favorieten waarbij er tijden zijn dat ik dagen achter elkaar weer draai. Het is een wonder, simpel werd subtiel, kleurijk en meeslepend.
Dré Kampfraath (E-mail ) (URL) - 02-03-’21 12:32