CD-RECENSIE

Cécile McLorin Salvant – Dreams and Daggers
bezetting: Cécile McLorin Salvant zang, Aaron Diehl piano, Paul Sikivie contrabas, Lawrence Leathers drums. Gasten: Catalyst String Quartet en Sullivan Fortner
opgenomen: 9 t/m11 september 2016, Village Vanguard, NY
uitgebracht: 29 september 2017
label: Mack Avenue Records / Challenge Records
aantal stukken: 11/12 (2 cd)
tijdsduur: 47’47’/64’28
website: cecilemclorinsalvant.com - challengerecords.com 
door: Cyriel Pluimakers


De Amerikaanse zangeres Cécile McLorin Salvant (1989) maakte de afgelopen jaren snel furore als een van de meest dynamische podiumpersoonlijkheden van dit moment. In 2010 won ze de prestigieuze Thelonious Monk Award en sindsdien lijkt er geen houden meer aan.

Ze maakte een drietal prachtige cd’s: ‘Cécile’ (2010), ‘WomanChild’ (2014) en ‘For One To Love’ (2015). Het laatste album kreeg in 2016 in de Verenigde Staten een Grammy toegekend en in Nederland een Edison.

Haar vader, die arts was, kwam uit Haïti en haar moeder was een Française. Ze is tweetalig opgevoed en zingt niet alleen in het Engels maar ook in het Frans. Haar grote voorbeeld is de jazz-zang van Sarah Vaughan, maar daarnaast zijn er ook invloeden van Billie Holiday en Betty Carter te bespeuren. Als ze in het Frans zingt, verandert ze in een heuse chansonnière die de gouden tijden van weleer laat herleven.

McLorin Salvant brengt nu een dubbel-cd uit die letterlijk overloopt van kwaliteit. Allereerst de repertoirekeuze die een soort dwarsdoorsnede vormt van The Great American Songbook van ‘You’re My Thrill’ en ‘Devil May Care’ tot ‘Let’s Face The Music And Dance’. Vervolgens haar schitterende dictie, die steeds gepaard gaat met een subtiel gevoel voor humor. Tot slot de prachtige geluidsopname en de schitterende lay-out van het album, die ook van haar afkomstig is. ‘Dreams and Daggers’ vormt qua vorm en inhoud een van de mooiste jazzcadeau ’s van 2017.

De productie ademt het intieme karakter van de Village Vanguard, de New Yorkse jazzclub waar alle groten hebben opgetreden. McLorin Salvant communiceert met haar publiek, zoals alleen de echte jazz-vocalistes dat kunnen. Een concert van haar is een echte gebeurtenis: ze neemt het publiek letterlijk op sleeptouw door de vocale traditie.

Aan de rijke geschiedenis van de vocale jazz voegt McLorin Salvant een nieuwe dimensie toe. Met haar wendbare ritmesectie, aangestuurd door sterpianist Aaron Diehl, kan ze alle kanten op. Ze kneedt en buigt de melodieën van de standards en voegt aan de soms drakerige en sentimentele teksten de nodige ironie toe. Ze heeft geen groot en weids stemgeluid, maar weet met haar feilloze timing de woorden zo te positioneren, dat ze nooit wegvallen ten opzichte van de andere instrumenten. Uitermate komisch is haar uitvoering van de Franse chanson ‘Si J’étais Blanche’. Ook hier weet ze weer de juiste toets te raken met haar eindeloze humorgevoel.

Als McLorin Salvant iets aantoont, dan is het wel dat het Great American Songbook nog lang niet stuk gezongen is. Dit klassieke materiaal kan met een juiste benadering nog eeuwen mee, net zoals de vocale muziek van Bach, Schubert of Schumann. De echt grote artiesten zijn in staat om dit materiaal telkens van een nieuwe glans te voorzien. McLorin Salvant kan zo aansluiten in de rij van de grote jazz-diva’s van weleer. 

Cécile McLorin Salvant treedt in oktober op in Nederland en België: 18/10 Oosterpoort Groningen, 20/10 Concertzaal Tilburg, 21/10 De Jazzontspooring Harelbeke (B), 25/10 Concertgebouw Amsterdam en 27/10 Palais des Beaux Arts Brussel (B).