Creatieve uitstapjes met bezieling van Narcissus
CONCERTRECENSIE. Narcissus, ’t Schuttershof, Middelburg, 3 maart 2010
beeld: Eddy Westveer
door: Mischa Beckers
Het Narcissus kwartet bracht in 2006 zijn gelijknamige debuutalbum uit. Sindsdien zijn ze op onregelmatig basis – het zijn inmiddels veelgevraagde muzikanten – op pad. Afgelopen woensdag speelde Narcissus, op uitnodiging van Muziekpodium Zeeland, in ’t Schuttershof in Middelburg, het eerste concert van de groep sinds een half jaar. “We gaan één lange set spelen dus zet je schrap”, kondigde bassist Clemens van der Feen, die een thuiswedstrijd speelde, het optreden aan.
Flin van Hemmen, Robin Verheyen en Guillermo Celano. Het internationale kwartet Narcissus speelde onder meer werk van het in het najaar te verschijnen nieuwe album.
Die set startte met een compositie van drummer Flin van Hemmen. Het thema dat frontman Robin Verheyen op saxofoon inzette werd geleidelijk omgevormd tot een breed klankenspectrum van gestreken basnoten, knisperende cimbalen en aanzwellende gitaarakkoorden. Voordat het stuk naar een ferme climax ging kreeg gitarist Guillermo Celano ruimte voor een individuele improvisatie. Die vulde hij smaakvol in ondersteund door forse vervorming en gedoseerde kras– en piepgeluiden. Celano bouwde veel van zijn solo’s rond raak gekozen akkoorden en spon die dan met grote intervallen uit. Narcissus dat tegenwoordig als trio opereert, nodigt telkens een gastmuzikant uit. In Middelburg werd die rol ingevuld door gitarist Guillermo Celano. Andere keren speelt toetsenist Jozef Dumoulin mee, of (geen van) beiden.
“We doen maar gelijk twee wereldpremières. Als het dan niks wordt hebben we die maar gehad en maken we het goed met de andere stukken”, zei co-leider Van der Feen. Daarmee leidde hij het volgende nieuwe stuk in, ‘Peace guns’. Kenmerkend voor deze muzikanten. Ze weten van tevoren niet precies waar het naar toe gaat en laten zich leiden door het moment. De laatste keer dat ze in Zeeland speelden, in de Terneuzense jazzclub Porgy en Bess, startten ze ’s middags, op een regenachtige dag. Het werd daardoor een meer ingetogen concert. In Middelburg daarentegen bruiste het regelmatig van de energie. De loeisnelle over elkaar buitelende saxofoon– en basloopjes in ‘Peace guns’ werden prima in balans gehouden door de meer constante beat van Van Hemmen. Zoals gedurende heel het optreden liet de slagwerker horen dat hij feilloos aanvoelt hoe hij de solisten met de juiste accenten kan ondersteunen.
Clemens van der Feen, Narcissus in 't Schuttershof in Middelburg.
Het programma kende stukken van alle bandleden maar weinig materiaal van het debuutalbum. Een prima balans ook tussen de meer melancholieke, soms dromerige composities zoals ‘Entre les etoiles’ van Verheyen en de up-tempo nummers met onder meer Van der Feen’s swingende ‘Background radiation’. Thema’s lijken soms eenvoudig maar veelal zijn er meerdere structuren door elkaar gevlochten. Zo ook in de meer free en avant-gardistische intermezzo’s. Telkens kozen ze een vorm die hoe dan ook voor alle kwartetleden houvast bood om creatieve uitstapjes te maken. En dat deden ze, veelvuldig, geconcentreerd en met bezieling. Aandoenlijk om te zien hoe ze zich moeilijk een houding wisten te geven na het bijpassende uitgebreide applaus.