CD-RECENSIE

Olivia Trummer - Poesiealbum
bezetting: Olivia Trummer, vleugel, Rhodes, zang; Johannes Lauer, trombone; Martin Gjakonovski, contrabas; Bodek Janke, slagwerk, percussie
opgenomen: april 2011
release: september 2011
label: Neuklang Records / Challenge
tracks: 9
tijd: 57:57
websites: www.oliviatrummer.de - www.neuklangrecords.de - www.challenge.nl
door: Jan Jasper Tamboer


Bij 'Poesiealbum' van de Duitse Olivia Trummer is tot in de kleinste details over alles nagedacht. Of het nu gaat om de uitvoering, de arrangementen, de opnames, de mixage of het hoesontwerp, alles is tot in de puntjes verzorgd. Inderdaad: Deutsche gründlichkeit. Waarschijnlijk heeft Trummer zelf overal de hand in, ook al wordt dit niet vermeld.

Was Trummer voorheen actief als pianist en componist, op 'Poesiealbum' gebruikt zij eveneens haar stem, en ook dat gaat haar goed af. Haar muzikaliteit is onmiskenbaar, hoe zij die ook uit. Aantrekkelijk is dat zij haar eigen teksten zingt, die klinken met persoonlijke ervaringen daardoor erg geloofwaardig. Haar articulatie bereikt een klaarheid die alleen in het Duits mogelijk is. Zij beperkt zich niet tot het jazzidioom, dat wel haar vertrekpunt is, maar laat duidelijk popinvloeden horen, terwijl zij haar klassieke achtergrond niet verloochent. De song '500 Millionen' zou zomaar uit een musical kunnen komen. Stemimprovisatie blijft niet onaangeroerd als stijlmiddel.

In het poppy jazznummer 'Meer ohne Wasser' transformeert de muziek plotsklaps in een walsje om vervolgens na een paar maten het stramien te herpakken, als ware het een vergissing. Het is tekenend voor het speelse karakter van de muziek op dit album. De song heeft in de coupletten iets van de onbevangenheid van een kinderliedje in zich, iets wat je elders ook aantreft. In het refrein klinkt dan weer klassieke pop terwijl er een jazzy brug is. Op 'Ohne Winter' glanst Trummer op de vleugel, pianospel blijft toch een essentiële kwaliteit. Vooral daarin toont zij in sterke mate frisheid en vitaliteit, die in haar zang evenwel ook niet ontbreken. In het slotnummer richt de Duitse een indrukwekkend monument voor de liefde op, niet met een romantisch meeslepende melodie, maar met complexe en gelaagde structuren die diep in het hart binnendringen. Ook dit kan zij.

De gastrol die trompettist Matthias Schriefl zo formidabel invulde op Trummers' album 'Westenwind' uit 2008, wordt hier bekleed door trombonist Johannes Lauer, die in sommige nummers de humor van Trummer doeltreffend verklankt. Op andere plekken versterkt hij juist de ernst van een track, zoals in 'Requiem' of 'Für ein Lächeln', dat wat droefgeestig klinkt.

Trummer is een authentiek kunstenaar, die wars is van effectbejag, commercieel denken, of concessies aan kwaliteit. Het kan toch niet zo zijn dat haar ruime blik niet eens op het westen is gericht? Daarom, hoog tijd om haar live te kunnen bewonderen in Nederland, welk podium dient zich aan?