Cosa Brava prikt publiek met filmische fragmenten
CONCERTRECENSIE. Cosa Brava, Bimhuis Amsterdam, 26 mei 2010
beeld: Frans Goddijn
door: Tim Sprangers
Een componist als John Zorn kan prachtige, lang uitgerekte stukken schrijven. Hij leunt op constructies die luisteraars langzaam meevoeren in melodramatische reizen. Het zijn vaak composities met een beeldend karakter. Voor projecten als ‘The Dreamers’ of ‘Filmworks’ componeert Zorn sferische filmmuziek, die bijna te mooi en glad klinkt. De avant-gardist legt de filmische facetten er met opzet dik bovenop. Wat Fred Frith met Cosa Brava doet is het omgekeerde: hij spot met verschillende genres, waaronder filmmuziek, door het publiek slechts te prikken met zulke fragmenten.
Cosa Brava in het Bimhuis, met speciale gast Shahzad Ismaily, Fred Frith en Carla Kihlstedt.
En daarom klinkt het af en toe wat bevreemdend in het Bimhuis. Frith, in de jaren zeventig oprichter van de avant-gardistische rockband Henry Cow, leent ritmes, akkoorden en melodieën uit oosterse streken. Mooi en helder uitgevoerd, zo lijkt het, totdat transformatie volgt naar een jazzidioom. Ritmes worden vertraagd, een enkele seconden durende opbouw mondt uit in vrije improvisatie. Of er is opeens een break in de vorm van een stilte, waarna charmant onzuivere vocalen een kort intermezzo vormen. Een onverwachte gitaarkreet, grillig repeterende folklorethema’s op de viool en zeurende accordeonbegeleiding. Slechts een enkele keer kent een compositie klassieke filmmuziekopbouw, door bij één stijl te blijven.
En toch lukt het Cosa Brava met genrefragmenten de zaal te intrigeren. De in elkaar hakende ritmes, treffende motieven en individuele creativiteit zijn simpelweg overtuigend. Drummer Matthias Bossi speelt lekker haperend. Zeena Parkins haalt spannende geluiden uit haar synthesizer die ruimte creëren in de groepssound. Een zekere donkerte voegt speciale gast Shahzad Ismaily (Marc Ribots Ceramic Dog) toe, waarmee hij de individuele invullingen lijmt. Live lijkt hij onmisbaar, op de plaat 'Ragged Atlas' (2010) is Ismaily dat niet. 
Matthias Bossi, Zeena Parkins, Fred Frith.
Carla Kihlstedt (2 Foot Yard, Tin Hat Trio) creëert eenzelfde identiteit in zowel haar stem als de viool. Ze is ongeslepen, zelfs rauw, maar met een onmetelijke zeggingskracht en dynamiek. Ook Fred Frith bezit deze kenmerken als zanger en componist. Het is het allemaal net niet, overal zitten randjes, waardoor het muzikale geraamte transparant raakt. Deze fijne randjes vormen zelfs de identiteit van de gehele groep: ongeveinsd en prikkelend.
