CD-RECENSIE

Michiel Borstlap – Blue. Songs from Father to Daughter
bezetting: Michiel Borstlap – piano
opgenomen: 2011, CPM Studio en Concertgebouw Amsterdam
release: 7 oktober, 2011
label: Gramercy Park Music / Harmonia Mundi
tracks: 11
tijd: 46:58
website: www.michielborstlap.com
door: Erno Elsinga




Na de geboorte van zijn dochter Blue componeerde Michiel Borstlap elf solostukken, een geschenk voor zijn eerste kind weergegeven in de subtitel Songs from Father to Daughter. In deze voor Borstlap blijmoedige periode ging de pianist op zoek naar het ultieme gevoel.

In die zoektocht liet Borstlap zich niet leiden door overmatige technische vaardigheden. Gevoelige, warme en melodieuze verhaallijnen die soms de structuur van een popliedje met zich meedragen, voeren de boventoon. Doordacht, puur en tegelijkertijd luchtig, dalen de noten neer. De kersverse vader tapt qua intensiteit uit een heel ander vaatje, de pianist houdt het klein waardoor de stukken integer klinken, recht uit het hart.

Borstlap schreef eveneens twee stukken om zijn liefde voor Erroll Garner vast te leggen. De Amerikaanse jazzpianist werd ook op 15 juni geboren (evenals Blue) al moeten we daarvoor negentig jaar terug. Bla Bla Blu en vooral Oya’s Blues (uitgevoerd op Fender) geven in een notendop de onnavolgbare Garner weer, de pianist die geen noot kon lezen maar de wereld wel 200 composities naliet waaronder Misty.

Blue is een fraaie mix tussen pop, jazz en klassiek, maar het opvallendst is de verandering van innerlijke kracht, aangezwengeld door Borstlaps eerstgeborene en op wonderlijke wijze in muziek omgezet. Het onderstreept nogmaals Borstlaps veelzijdigheid.