CONCERTRECENSIE. Cécile McLorin Salvant, Concertzaal Theaters Tilburg, 20 oktober 2017
beeld: Liesbeth Keder
door: Erno Elsinga
Met een repertoire dat net zo uiteenlopend is als de mogelijkheden van haar stem, steeg de Amerikaanse zangeres Cécile McLorin Salvant sinds haar debuut nog geen vijf jaar geleden in rap tempo uit boven het maaiveld van vocalisten. Met een rits aan prestigieuze prijzen en vier albums op zak, doet ze voor drie concerten Nederland aan, waaronder de Concertzaal van Theaters Tilburg.
Met onder meer Aaron Diehl achter de piano trad Cécile McLorin Salvant op in Tilburg.
Haarscherp
Salvant fladderde van Archie Shepp’s ‘Deja Vu’ naar Burt Bacharach’s ‘Wives and Lovers’, en van het rauwe ‘Spoonful’ van Willie Dixon naar ‘If A Girl Isn’t Pretty’ uit de musical ‘Funny Girl’ zonder ook maar iets van haar vocale identiteit in te leveren. De ernst of ironie van een genre trok ze met een fluwelen klankvoering naar zich toe, elastisch en ritmisch dansend rond het middenregister met rafelig gefraseerde doorhalen naar het laag en hoog. Loepzuiver en met een heldere dictie, volledig tot zijn recht komend in de uitgebalanceerde akoestiek van de Concertzaal.
Salvant liet zich begeleiden door contrabassist Paul Sikivie, slagwerker Kyle Poole en de uiterst originele arrangementen van pianist Aaron Diehl die een hedendaagse variant vormden op de pianobegeleiders uit de hoogtijdagen van de jazz midden vorige eeuw. Een puik en haarscherp trio dat ruimschoots de ruimte kreeg om te ontsnappen aan de ondersteunende rol.
Cécile McLorin Salvant met contrabassist Paul Sikivie en slagwerker Kyle Poole.
Knipoog
In twee stukken van jazz- en beboppianist Bob Dorough wentelde Salvant zich weelderig in de diepe registers om zich vervolgens met een knipoog te wagen aan de luchtige musical ‘A Star is Born’. Serieuzer ging het eraan toe in de van fraaie spanningsbogen voorziene, tragische folk-traditional ‘John Henry’, waar Salvant de vocalen uit haar tenen leek te halen na een enerverend intro met contrabas, een middenstuk vergezeld van geklap en gestamp om vervolgens op bloedstollende wijze solo af te sluiten.
Cécile McLorin Salvant is van een klasse apart en kan ondanks haar nog jonge leeftijd (28) in het rijtje jazzdiva’s geplaatst worden die haar tevens inspireerden – Sarah Vaughan, Billie Holiday, Betty Carter. Groots en met een natuurlijke begeestering voorziet ze het Great American Songbook van nieuwe inzichten, met een unieke stem waarvan de mogelijkheden onuitputtelijk lijken.
Paradoxaal
De Grammy-winnares die in september het dubbelalbum ‘Dreams and Daggers’ afleverde met daarop een concertregistratie vanuit de New Yorkse Village Vanguard, lokte slechts een dikke honderd man naar haar optreden in de Tilburgse Concertzaal, onder de noemer PaRaDoXaal georganiseerd in samenwerking met jazzclub Paradox. Een beschamend aantal waar ook voorgaande edities merendeels ten prooi aan vielen. Wat omliggende steden als Eindhoven en Den Bosch wel lukt – een groot jazzpubliek op de been brengen – wil in Tilburg met al zijn culturele instellingen en -opleidingen maar niet lukken.
Cécile McLorin Salvant is 25 oktober nog te zien in Concertgebouw Amsterdam en 27 oktober in Palais des Beaux Arts in Brussel.
Cd-recensie: