Als er al een thema schuilt in deze Mondsee Variations I t/m X, dan zijn het populaire deuntjes en volkswijsjes die per track als motiefje dienen om uit te werken. Het lijkt wel of Bley een oud schoolschriftje met liedjes uit de Amerikaanse pendant van ‘Kun je zingen, zing dan mee’ heeft genomen als uitgangspunt voor dit recital.

Bley blijft daarbij door alle nummers heen een toegankelijke lyrische stijl hanteren. Niet zozeer braaf en schools in de vorm van voorspel, motief, improvisatie, motief en besluit. Nee, hij verkent alle soorten van harmonieën die zo’n muzikaal motief in zich herbergt en doet dat met een lichtvoetigheid en elegantie, dat het nergens te abstract afstandelijk en zwaar wordt. Geen pianistiek als hersengymnastiek. Geen overdonderende techniek die solo spelende pianisten nog wel eens over de argeloze luisteraar willen uitstorten. De improvisaties op de deuntjes en wijsjes zijn aangename avontuurlijke uitstapjes die steeds goed te volgen zijn, zonder de hoofdweg uit het oog te verliezen.

Dat is een compliment voor Paul Bley. Een pianist die nog een compliment verdient voor deze opname, omdat hij weliswaar hier en daar licht kreunt bij zijn muzikale inspanning, maar nooit zo hinderlijk luid en veel zoals Jarrett of Kikuchi het wel plegen te doen. Verstandig van ECM om deze inmiddels meer dan zes jaar oude opnamen (alsnog?) uit te brengen. Wie van improvisaties in pianomuziek houdt, beleeft vast lang veel plezier aan deze cd van een oude rot in het vak.