De cd bestaat voornamelijk uit langzame nummers. De immer mooie ronde bas van Van de Geyn draagt en schraagt elke compositie. De sfeervolle accenten komen van Van Oosterhout, die voornamelijk drumt met brushes. Door het ontbreken van standards in dit repertoire krijgt deze pianojazz een zekere eenvormigheid en zelfs sloomheid. Daardoor is het lastig de aandacht voor deze poëtische pianomuziek op te blijven brengen. Gedachten aan Bill Evans in zijn nadagen dringen zich onwillekeurig op. Jammer.

Aan het eind van de cd komt de beloning met een heel dromerig pakkend wijsje. Het heet In My Dreams. Een stijlbreuk met de rest van de nummers met tamelijk abstracte thema’s.

Uitgezonderd een kuchje hier of daar of een keel schrapen een enkele keer, is er niets live aan deze opnamen in het onvolprezen Beauforthuis in Austerlitz. Geen publiek, geen applaus. Eigenaardig. Bij sommige stukken is het wel heel plotseling omhoog komen van het dempingspedaal te horen. Moet beter kunnen.

Boehlee maakte zeven cd’s voor een Japans label. Dat maakt nieuwsgierig. Net als de fusion die hij kennelijk met de band van Toon Roos speelt.