The David Liebman Trio – Lieb Plays The Blues à la Trane
bezetting: David Liebman sopraan- en tenorsaxofoon; Marius Beets contrabas; Eric Ineke slagwerk
opgenomen: 3 april 2008 in De Singer, Rijkevorsel (België)
release: 2010
label: Daybreak, distr. Challenge Records
tracks: 5
tijd: 53.16
website: www.challengerecords.com
door: Rinus van der Heijden

Vreemd, als je als tenorsaxofonist een groot deel van je carrière je uiterste best moet doen om niet als Coltrane-adept te worden weggezet en dan een album te gaan opnemen met werk dat is opgedragen aan diezelfde John Coltrane. Sopraan- en tenorsaxofonist David Liebman koos ervoor en hij trok er drie stukken van Trane, een van Miles Davis en een van Duke Ellington voor uit de kast. Om ze vervolgens zelf te arrangeren.

'Blues à la Trane’ is de titel van deze cd, die de Amerikaan opnam met de Nederlandse musici Marius Beets en Eric Ineke. Ter gelegenheid van een optreden in het Belgische Rijkevorsel, na een regenachtige dag, leek het de drie die avond wel iets wat bluesy werk van John Coltrane te vertolken. En plots bleek dat het concert cd-waardig was. In 1987 had David Liebman al wat Coltrane-oeuvre opgenomen en nadien nog meer werk, maar dan voornamelijk uit de latere periode. Maar omdat de saxofonist net iets té vaak vereenzelvigd werd met zijn kolossale evenknie, doseerde en doseerde hij maar.

Op de bewuste concertavond in België werd nauwelijks iets afgesproken. Als het maar swingde. Coltrane speelde blues in allerlei maatsoorten, maar hij bleef altijd bij de basis van de blues. En dat weet David Liebman maar al te goed. Op deze cd probeert hij Coltrane de loef af te steken, wat natuurlijk niet lukt. Hoewel David Liebman zich van dezelfde ‘sheets of sound’ bedient als zijn grote voorbeeld. Het resultaat is dat hij indrukwekkende staaltjes saxofoontechniek laat horen, waarin de blues wel degelijk doorklinkt.

Dat doet het minder in de begeleiding van Beets en Ineke. Maar blijkbaar was dat niet nodig, want Liebman had kennelijk alleen maar ritme, ritme en nog eens ritme nodig om sterk solistisch uit te pakken. Daarmee wordt enigszins een kromme curve getrokken, maar wonderwel stomen de drie musici toch op naar een alleszins acceptabel totaalresultaat. David Liebman speelt zich het sterkst in de kijker, contrabassist en slagwerker delen alleszins de blues met hem.