In het eerste nummer klinkt het groovy gitaartje uit James Browns “Sex Machine” al door en ook in de andere composities wordt de traditionele bigband sound gemixt met onder andere funk en hip hop. Over het algemeen is het resultaat opvallend aangenaam. Ondanks de reusachtige bezetting komt de muziek fris en kleurrijk over, mede dankzij veel spetterend solowerk van de Franse orkestleden en de twee speciale gasten Bowie en Dawkins. El’Zabar heeft neiging zijn stukken behoorlijk lang op te rekken, maar dankzij de individuele klasse en de permanent gehandhaafde swing is dat zelfs in een bijna vijfentwintig minuten durend nummer als “Speaking in tongues” geen ernstig probleem. Wel fout gaat het in de compositie met de ambitieuze titel “Nu art claiming earth” waarbij de inbreng van dj’s en rappers een clichématige en futloze brei tot gevolg heeft die wel erg geforceerd hip klinkt. Gelukkig trekken Bowie en Dawkins de hele zaak in de slotcompositie weer op de rails.