Het is niet geheel verwonderlijk, dat deze drie Amerikaanse topmusici standards zo gloedvol vertolken. Ze doen dat immers al 25 jaar. Hier, tijdens dit Montreuxconcert kwam de geest echter uit de fles. Het is wonderbaarlijk te constateren, hoe met de betrekkelijke eenvoud van piano, contrabas en slagwerk nieuwe elementen in stukken als ´Four´, ´My Foolish Heart´, ´Oleo´, ´Ain´t Misbehavin´, ´Honeysuckle Rose´, ´Straight, No Chaser´ en ´On Green Dolphin Street´ kunnen worden toegevoegd. Vele verworvenheden uit ruim een eeuw jazzhistorie komen soms eerbiedwaardig, dan weer uitermate swingend voorbij. Fraai is hoe Keith Jarrett zich in drie composities ontpopt als een tweede Jerry Roll Morton en de twee begeleiders als op een verende matras, geheel in de traditie van de ragtime, achter de pianist aanzitten.

Slagwerker Jack DeJohnette, vaak meer begeleider dan solist, draait hier de zaken om. Hij speelt een opvallende, zelfbewuste rol. Dat geldt ook voor contrabassist Gary Peacock, die vaak solerend als een uitdager om de piano heen draait. Deze dubbel-cd verschaft bijna twee uur muziek. Er zijn weinig momenten dat dit live-concert inzakt. Sterker nog, er is er niet één!