In drie uur tijd namen de vier dit album op. De veertien composities zijn sfeerstukken, muzikale impressies van plaatsen ergens ter wereld die Ed Saindon heeft bezocht. Een treffend voorbeeld daarvan is het stuk ‘Alpine Sunset’, dat wordt gevisualiseerd door een foto op de hoes van de cd; een berglandschap met de Zwitserse berg Jungfrau. Een Alpenreus die absoluut voor muzikale inspiratie kan zorgen. ‘Sao Paulo’ en ‘Tokyo Nights’ verwijzen ook naar trips, ‘Piazzolla’ naar de grootmeester van de tango.

Zoals gezegd zijn deze muzikale impressies gegroepeerd rond de piano en marimba van Saindon en de sopraansaxofoon van Liebman. Hij bespeelt ook een Indiase fluit, doet dat op een welhaast primitieve manier. Het is echter doodjammer dat dit maar een keer gebeurt op het album. Niettemin vormen sopraansaxofoon en met name marimba een onlosmakelijke, bijzonder intrigerende eenheid. Saindon bespeelt, in tegenstelling van wat je zou verwachten bij klanklandschappen, de piano tamelijk nadrukkelijk. Soms irriteert dat, maar over het algemeen past die aanpak best en sluit hij aan bij het ingehouden, zangerige en rustgevende geluid van de sopraansax.

Op emotie spelen doet natuurlijk iedere musicus. Vooral als het om jazzmuziek gaat. Toch worden de bedoelingen op deze ‘Depth Of Emotion’ helemaal duidelijk als het om de diepte van emotie gaat. Alle vier de uitvoerders werken instinctief, drijven op hun ervaring die hun nieuwe wegen doet inslaan. Natuurlijk heeft de leeftijd van de gelouterde initiatiefnemers Saindon en Liebman ook met dit concept te maken. Je moet echter maar zo denken, dat musici die zo’n veertig jaar jonger zijn, dit niveau niet kunnen bereiken.