Ivie Andersons repertoire bij Duke Ellington bestond uit ruim vijftig stukken. Twaalf ervan zijn op deze cd samengebracht. Het dertiende stuk is de kreet van Deborah Brown ‘That´s The Version!’.

Als je als musicus de JazzXPress van slagwerker Eric Ineke inhuurt, dan kies je voor degelijkheid. Niet zomaar degelijkheid, nee, van de keiharde eiken soort. Nergens valt een kruimeltje van de tafel, het is allemaal even strak en gedisciplineerd, even glad en zonder avontuur. Maar Deborah Brown deed het ermee. Het resultaat van deze cd met titels als ‘Mood Indigo’, ‘It Don´t Mean A Thing (If It Ain´t Got That Swing)’, ‘Solitude’, ‘Black Beauty’, ‘My Old Flame’ en ‘Stormy Weather’ duidt op de conservatieve inslag van de muziek. Op het bewaren van de jazztraditie, zo mag je het ook stellen.

Deborah Brown komt mooi uit de verf. Zij scat als Ella Fitzgerald en geeft aan de meeste stukken een beetje eigen interpretatie mee. Meer is er niet van te verwachten. Dit eerbetoon aan Ivie Anderson is klassieke jazz, tot in de puntjes uitgevoerd, voor liefhebbers van de soort die over zo´n twintig jaar uitgestorven zal zijn. Het valt toe te juichen dat de jazzhistorie wordt gekoesterd. In de klassieke balletwereld gebeurt dat ook. Maar daar is het de choreograaf, die voorschrijft hoe elke pas wordt uitgevoerd en de componist hoe elke noot moet klinken. In de jazz zou dat toch anders moeten zijn. Wie is er gebaat met binnen een muzieksoort waar eigen initiatief een van de pijlers is, elke noot te herhalen, zoals dat al honderden keren eerder is gedaan?