Zowel Baars als Vandermark hebben een schat aan ervaring in de geïmproviseerde muziek maar ook in andere stromingen (Baars onder andere met New Wave band Flying Spiderz en beiden hebben connecties met impro-punks The Ex). Het mooie op Goofy June Bug is dat deze heren elkaar niet willen overtroeven maar duidelijk op zoek zijn naar synergie. Meteen al in openingsnummer Straws zitten ze achter elkaar aan en spelen ze om elkaars thema's heen. Honest John is een eerbetoon aan John Gilmore, solist uit Sun Ra's Arkestra. Als een op hol geslagen bijenzwerm ratelen de saxofonisten, aangemoedigd door waarschuwingssalvo's van van Duynhoven. Dit is een spelvorm die veel terugkeert op het album. Daartegenover staan weer bijna meditatieve oefeningen zoals Prince of Venosa en Return waarbij in heel langzame thema's de grenzen van harmonie op twee klarinetten respectievelijk saxofoons verkend worden.

Zowel Baars als Vandermark (met drie eigen composities) brengen genoeg structuur in hun composities aan om voldoende houvast te hebben. In de improvisatie is duidelijk hoe goed de muzikanten van het trio en Vandermark naar elkaar luisteren.  Van Duynhoven voelt feilloos aan waar een accent  in een saxofoontirade gaat vallen en benadrukt dit met een enkele slag op een tom. De Joode weet op tijd een stuk te keren door van een druk geplukte partij over te stappen naar een smekend gestreken begeleiding.

Met een totale lengte van meer dan 70 minuten is dit een behoorlijk lange CD. Razendknap hoe de muzikanten de spanning toch vast weten te houden, zeker in een nummer van twaalf minuten zoals het rustige Losing Ground maar hier komt dan ook een heel arsenaal aan speltechnieken van alle muzikanten voorbij.