De koerswijziging waarvoor JFJO heeft gekozen, is echter wel verbazingwekkend en vele malen rigoureuzer dan menigeen voor mogelijk gehouden had. Puristen zullen zich afvragen of dit nog wel jazz is en misschien is het antwoord op die vraag ook wel domweg; nee. Wat overeind blijft, is dat JFJO zich aan de eigen haren uit het moeras van de herhaling heeft getrokken en met iets totaal anders komt. Hoofdrol in dit nieuwe concept is niet voor de musici maar voor de producer weggelegd. Deze Tae Meyulks heeft een live-set van het trio zo bewerkt dat de muziek door alle vervormde geluiden dicht bij triphop en ambient is komen te liggen.

Gebleven is het hypnotiserende effect van JFJO’s muziek, teruggekeerd is het experimentele karakter ervan dat op de vroege, bij het Knitting Factory label uitgebrachte platen, pregnant aanwezig was, maar later steeds meer op de achtergrond raakte. JFJO zal met “Lil Tae Rides Again” oude fans verliezen en er nieuwe bij krijgen. Wie zijn verwachtingen terzijde schuift, zal behalve de moed die ervoor nodig was om deze cd te maken, ook de cd zelf hogelijk waarderen, want die blijft tot het bittere eind enerverend en verrassend.