Elke selectie is moeilijk. Elke selectie doet pijn. Een beeld geven van ruim dertig jaar geschiedenis is geen sinecure. Om te beginnen is er al het probleem hoe te ordenen en deze ordening te presenteren. De oplossing die de twee Fransen voor dit vraagstuk hebben gevonden, is even eenvoudig als doeltreffend. De opnamen zijn chronologisch geordend per instrument. Eerst de sopraansax, dan de alt, de tenor en tenslotte de bariton. Logischerwijze krijgen de alt en tenor verreweg de meeste ruimte toegemeten. Een van de leukste bijeffecten van de chronologische presentatie is dat de ontwikkeling van de muziek zich als het ware zelf verteld. De opname van het Cecil Taylor Quartet met sopraansaxofonist Steve Lacy laat bijvoorbeeld met klem horen hoever deze musici in 1956 hun tijd vooruit waren.

Een ander pluspunt van deze selectie is dat de samenstellers niet geprobeerd hebben te pronken met hun omvangrijke kennis van de jazz. De tien cd’s zijn geen rariteitenkabinet van vergeten of onbekende grootheden geworden. Geen verzameling van obscure opnamen, maar een fenomenale dwarsdoorsnede van meer dan dertig jaar jazz. Francis en Schwarz houden zich aan de algemeen aanvaarde opvattingen op wie het beste op zijn instrument was. Dus zijn bijna alle tracks met sopraan gespeeld door Sydney Bechet en Johnny Hodges. Komen bij de bariton natuurlijk Gerry Mulligan, Harry Carney en Serge Chaloff aan bod. Op alt en tenor zijn alle grote name vertegenwoordigd, meestal met meerdere stukken; Johnny Hodges, Charlie Parker, Art Pepper, Lee Konitz, Jacky McLean, Coleman Hawkins, Chu Berry, Lester Young, Ben Webster, Don Byas, John Coltrane, Dexter Gordon………

De anderen zijn  echter niet vergeten. Teddy Edwards? staat erop, Lucky Thompson idem, Ike Quebec, Jimmy Giuffre, Phil Urso, Harold Land, Hank Mobley, allemaal present. Atypische saxofonisten als Big Jay Mcneely zijn bovendien evenmin vergeten en af en toe staat er natuurlijk toch zo’n in de vergetelheid verdwaald geraakte muzikant tussen zoals Dave Schildkraut die even bij Miles Davis speelde en toen….

Van al deze muzikanten zijn opnamen te horen in groepsverband, vaak ook big bands. Dat zorgt ervoor dat deze compilatie niet een twaalfeneenhalf uur durende saxofoonsolo is, maar een even lange verzameling voortreffelijke muziek met voortreffelijke solisten. Inmiddels werken twee journalisten aan een vervolg. Dat zal een nog lastiger opgave worden, maar die is bij deze twee zonder meer in goede handen.