Guinga is echter niet alleen een naam die makkelijker uit te spreken valt, een dergelijke versimpeling past perfect bij de onopgesmukte muziek die de Braziliaan maakt. Het is muziek die heel eenvoudig, bijna achteloos klinkt. Alsof een groepje muzikanten zich verzameld heeft op een balkon en ze voor de vuist weg wat spelen. De grote kracht van Guinga’s composities is hun directheid. Hij schrijft aansprekende melodieën die weliswaar wel degelijk de nodige virtuositeit vragen om ze te kunnen spelen, maar die niet door een onnodig vertoon van technisch kunnen, worden verstoord.

Op deze in Italië opgenomen cd worden Guinga en zijn drie Braziliaanse collega’s bijgestaan door de meesterlijke, Italiaanse klarinettist Gabriele Mirabassi die overigens in zijn vakbroeder Paulo Sergio Santos iemand van gelijke statuur ontmoet. Alle musici spelen hier opzettelijk zonder veel franje, maar met de noodzakelijke intensiteit. In alle stukken is er een aangenaam spanningsveld tussen de strakke soberheid van de composities en hun speelse vertolking. Het is de prachtige paradox van Guinga’s muziek dat zij op hetzelfde moment zowel ingetogen als levendig kan klinken, net zo goed vrolijk als melancholiek.

Guinga’s idioom is de volksmuziek van zijn geboorteland. Zijn originele, bepaald niet dogmatische aanpak en het geweldige inlevingsvermogen van de musici maken “Dialetto Carioca” echter een plaat die menig hardcore jazzliefhebber voor zich moet kunnen winnen.