Wat direct opvalt is het muzikale vakmanschap dat de heren zelfverzekerd ten toon spreiden. Vein maakt behoorlijk complexe, eclectische muziek met dichte klankstructuren. Al direct in het openingsnummer Ligeti eats spaghetti worden in hoog tempo slierten dixieland inéén gevlochten met allerlei microtonale lijntjes waarvan het vaak raden is waar ze naar toe gaan. Ook in het volgende nummer, Groove defect, blijven de pulserende bastonen van Lähns ver van de harmonie van de onderliggende pianoklanken. Dit nummer laat duidelijk een ander Vein kenmerk horen namelijk, groove. Althans, de echte groove, waarbij Florian Arbenz een unisono thema van piano en contrabas knalhard voortduwt, wordt hier regelmatig defect gemaakt door de introductie van onherkenbare maatsoorten en ritmische afwijkingen van de maat.

En dit zijn nog maar enkele van de spelletjes die op Outstage gespeeld worden. De titels van de nummers geven vaak een hint. Transubstantiation is inderdaad een rustige en meditatieve compositie waarbij mooie gestreken baspartijen aanzwellende reeksen met open maar licht dissonante akkoorden inleiden en vice versa. Funky monkey en Crossing lines geven het begrip funk wel een heel nieuwe invulling. Florian Arbenz geeft geenszins op een klassieke manier de maat aan maar gebruikt continu allerlei patroontjes door elkaar, Michael Arbenz is op piano al even druk en smeedt baspatronen, akkoord - en melodische begeleiding vloeiend aan elkaar. Toch vinden ze steeds dat verbindende element waardoor die stukken enorm grooven. Natuurlijk moet ook een nummer met een bluesgevoel, Face time with a blues, er dan aan geloven en staat bol van de harmonische en vooral ritmische trucjes. Outstage is een sterk album met veel verrassende elementen waarbij Vein overtuigt met een eigen stijl.