Met die bezetting is nu ook de opvolger”Boxing dreams” gemaakt waarop het eigenzinnige concept een uitvoering krijgt die wel in de lijn van de voorganger ligt, maar vele malen verder gaat. Op “Boxing dreams” gaan alle remmen los. Noonan laat zich door geen enkele stilistische afbakening meer belemmeren. Dat leidt tot onnavolgbare muziek. Soms volslagen chaotisch, soms zo vinding en contrastrijk dat de luisteraar verpletterd achterblijft.

Neem het nummer “Morpheus” waarin de altijd swingende, uit de pas lopende baslijnen van Tacuma een onwerkelijk en ontroerend samenspel aangaan met de wringende harmonieën van beide gitaristen en het snijdende spel van Maneri. Dat zou genoeg geweest zijn, maar Noonan laat Susan McKeown daaroverheen een lieflijke melodie in het Keltisch zingen om er zeker van te zijn dat de toehoorder door de knieën gaat. 

Op heel de cd is er een krachtig spanningveld tussen compositie en improvisatie. Ribot en Bajakian zijn voortdurend in duel met elkaar verwikkeld. Een woestheid die past bij de flink van zich afmeppende Noonan en die scherp afsteekt tegen de fijnzinnige en onorthodoxe  melodieën van altvioolist Maneri. Wie de bezetting ziet en weet hoeveel stijlen hier de revue passeren, zal bang zijn dat overdaad schaadt. “Boxing dreams” is echter een unieke plaat, van de lefgozer Noonan die doet waar hij zin in heeft en wat niemand durft: alle muziek waar je van houdt op een hoop gooien. Die durf verdient respect, maar vooral het resultaat. Want kapsones of niet, Noonan flikt het.  

• Sean Noonan’s Brewed by Noon speelt vanavond in Paradox Tilburg, vrijdag 3 oktober Rasa Utrecht, zaterdag 4 oktober Bimhuis Amsterdam