Als Young German Jazz staat voor het verkennen van idioom - en timbregrenzen en het creëren van een eigen stijl, dan is dit trio daarvan inderdaad een uitstekende representant.  Het album opent met een stuk dat grenst aan minimal music dat overgaat  in een Straus-achtige wals. Dan volgt een intermezzo waarin de vorm en invulling veel vrijer is en dat is een mooie opmaat voor een knallende en complexe groove waarin Maas de Fender Rhodes over de top jaagt. Deze structuur wordt enkele keren onderbroken door een lyrisch, klassiek getint stukje van enkele seconden met gestreken cello. In vier stukken is meteen duidelijk waar het trio voor staat, experimenteren met zowel stilistische als harmonische structuren uit jazz en klassiek en elementen uit ambient en pop, veelal dromerig en melancholiek en soms geestdriftig voortdenderend.

De eigen composities laten veel ruimte voor improvisatie en vormen een consistent door het gebruik van intermezzo’s. Hierin komen soms varianten op eerder gespeelde thema’s terug maar veelal dienen ze om een verandering in sfeer in te leiden.

De heren variëren ook qua instrumentklank effectief. Maas gebruikt voor de ingetogen stukken de piano en voor het ruigere werk de Fender Rhodes. Brinkmann plukt en strijkt de cello die hier en daar ook voorzien is van effecten. Kölsch voelt precies aan welke (soms minimale) begeleiding Maas en Brinkmann nodig hebben en schroomt daarbij niet om, als middel, niet als doel, bijvoorbeeld kinderspeelgoed en elektronische gebruiksvoorwerpen in te zetten.